Een beetje een verrassende release, deze ‘Serpent Uncoiling’ van Sinistral King. Nooit van de band gehoord. Blijkbaar in 2018 opgericht, maar verder bijna geen informatie over te vinden. Niks op YouTube, niks op Spotify. niks in de Metal-Archives. Een zeer beperkte Facebook-pagina die gevolgd wordt door een honderdtal mensen en een Bandcamp-pagina met een verwijzing naar het album, zonder muziek weliswaar, zijn het enige bewijs van bestaan van Sinistral KIng. De vage promotekst maakt me ook niet veel wijzer, behalve dat de band bestaat uit leden van Unlight (Duitsland), Triumph Of Death, de Hellhammer tribute-band uit Zwitserland en Vredehammer (Noorwegen). Dan maar luisteren wat het trio muzikaal te bieden heeft.

Met vijf songs tussen de acht en de tien minuten en de titels van die songs in gedachten, verwacht ik min of meer een epische vorm van black metal en heel ver blijk ik daar niet naast te zitten. ‘Serpent Uncoiling’ herbergt occulte black metal met een luguber randje. Vaak met een lange inleiding, gevolgd door een knallend tussenstuk dat uitmondt in een zinderende finale. Twee zangers verdelen de zanglijnen onder elkaar. Wie dat juist zijn weet ik niet, maar als ik zou moeten gokken, zou ik zeggen dat Per Valla van Vredehammer (die trouwens ook net een nieuw album uit hebben) de zwaardere grunt voor z’n rekening neemt. De dubbele vocalen, die tijdens de verzen vaak samen te horen zijn, dragen bij aan de sinistere sfeer. Ook gefluisterde vocalen, koorgezangen en rituele hymnes maken hun opwachting. De tragere stukken zijn zwaarwichtig en geven een beklemmend, zelfs verpletterend gevoel, terwijl abrupte tempowisselingen er mee voor zorgen dat de lange songs toch interessant blijven. Het gaat soms bijvoorbeeld van rustig en meeslepend naar blastbeats a volonté tot bijna volledige stilstand én stilte, waarna enkele pianonoten of een tergend trage passage het opstapje zijn naar weer drie versnellingen hoger. Die tegenstellingen maken het album heel verhalend. Ook het soleerwerk valt in positieve zin op. De gitarist van dienst is ons niet bekend, maar als ik toch een gokje moet wagen, denk ik dat het hier gaat om André Mathieu aka Raptus, gitarist van Unlight en Triumph Of Death. Stiekem verdenk ik zanger Blaspherion van Unlight er ook van de screams op dit album ingezongen te hebben, maar Ik kan er natuurlijk volledig naast zitten. De solo’s worden in elk geval met veel gevoel gespeeld en geven, net als de pakkende, stampende refreinen, een licht episch karakter aan de songs.

De gladde productie is niet verkeerd, maar had wat rauwer mogen zijn. Voor de rest valt er weinig aan te merken op dit album, of het moet het zichzelf iets te lang herhalende stuk in ‘Fields Of Necromance’ zijn, maar dat is het wel heel ver gaan zoeken. Liefhebbers van Unlight of Vredehammer, maar ook bijvoorbeeld van Behemoth, Rotting Christ of Krater moeten ‘Serpent Uncoiling’ zeker checken. De plaat komt trouwens uit via Vendetta Records, het Duitse label dat met Ultha, Vukari, Spectral Wound en Verheerer nog een aantal andere kleppers in de rangen heeft.