Voor de mensen die mid-jaren tachtig en begin negentig veel hardrock en melodieuze metal luisterden, zal veel in de muziek van Shakra bekend voorkomen. De band is echter zo’n beetje net toen de grote hoos over was, eind jaren negentig opgericht en ze hebben dus niet echt iets kunnen meepikken van de succesperiode van het genre. De mannen zijn echter gewoon doorgegaan, hebben  stug om de paar jaar een album uitgebracht en hebben een (geringe) trouwe schare aanhangers opgebouwd. Ze worden vaak vergeleken met hun iets bekendere landgenoten Gotthard, en dan heb je wellicht aardig de richting. De ritmesectie is eigenlijk altijd een zeer strakke, effectieve basis, de riffs zijn best lekker, de solo’s spetteren wel en de stem is van passend melodieus schuurpapier. Heel soms moet ik zelfs een beetje richting Tesla of Bon Jovi denken. Waarom is deze band dan niet veel succesvoller geworden? De muziek is eigenlijk wel catchy en ruim voldoende uitgevoerd, maar op één of andere manier blijf je een gevoel van een B-merk houden; zo’n dertien in een dozijn effect. Ook deze omschrijving is natuurlijk heel erg afgezaagd en zal de band en de plaat absoluut niet tot zijn recht doen komen, maar ik kan niets anders verzinnen. Je zou aan de andere kant deze band ook kunnen prijzen voor de volharding in hun muzikale voorkeur en geleverde kwaliteit, die zeker aanwezig is. Liefhebbers van die typische tachtigerjaren hardrock en melodieuze (hair)metal kunnen best eens een luisterbeurt wagen. Mocht je een snufje grappige Zakk Wylde of Gary Moore details erg kunnen waarderen, dan kun je ‘Old Irish Song’ eens proberen.