Secrets Of The Moon is een band in beweging wat muzikale evolutie betreft. Van de inventieve black metal op albums als ‘Privilegivm’ of ‘Antithesis’ is al een poosje niets meer te merken. Op de laatste albums neigt men eerder naar dark new wave / gothic rock en beschouwende intensiteit. Dit vond een eerste culminatiepunt op ‘Sun’ en deze richting wordt verder ontplooid op ‘Black House’.

Het album kreeg vorm in gitarist Michael ‘Ar’ Zech’s studio The Church of Sound en deze sessies waren zo intens dat men op natuurlijke wijze bij de albumtitel terecht kwam. Dit album markeert de terugkeer van vroegere bassist Lars Plegge (Daevas). Men nodigde bevriende muzikanten als het occulte Berlijnse dark ambient trio (Dolch), de Fin Jules Näveri (Enemy Of The Sun) en Thomas Helm (Empyrium, Noekk) uit om de songs extra te kruiden. Ook ex-Swans dame Jarboe is in twee songs van de partij, maar buiten de blaffende zwartgeblakerde kreten van Alex von Meilenwald (The Ruins Of Beverast) aan het einde van ‘Heart’ gaan deze contributies vrijwel ongemerkt op in het geheel.

Het is toch vooral de smeuïge zang van sG (Phil Jonas) die de toegankelijke songs telkens domineert. In ‘Don’t Look Now’ doet deze weer sterk aan David Bowie (‘Space Oddity’ stijl) denken, met een psychedelische sfeer van begin jaren zeventig. De single ‘Veronica’s Room’ is vlotte gothic rock (met heerlijke solo), terwijl uitwaaierende klanken de dromerige zang in ‘He Is Here’ omcirkelen. Het weemoedige, kalme ‘Cotard’ zou men zelfs materiaal van een singer-songwriter kunnen noemen, ware het niet dat er een heerlijk rammend einde op volgt. Dit album bewijst dat Secrets Of The Moon zich nu helemaal thuis voelt in de nieuwe stijl, al zullen voor sommigen de scherpe randjes er wel af zijn.