De oorsprong van de Duitse band Saris is te traceren naar 1981 maar het zou tot 1993 duren voordat het eerste album, ’Dead End Street’, het levenslicht zag. De band had weinig geluk want het zou vervolgens maar liefst zestien jaar duren voor het tweede album, ‘Curse Of Time’, zou worden uitgebracht met een vrijwel compleet andere line-up dan op het debuutalbum. Vrij snel na de release van het tweede album overleed drummer Achim Schmidt waardoor, begrijpelijkerwijs, de band weer even aan de kant werd geschoven. Toch kreeg de band het voor elkaar om in de volgende acht jaar twee album uit te brengen waarvan de laatste, ‘Ghosts Of Yesterday’, in 2017 uitkwam. De band heeft blijkbaar genoeg inspiratie gekregen voor het maken van muziek want dit jaar, bijna veertig(!) jaar na het begin, kwam het vijfde album van de band uit, ‘Beyond The Rainbow’.

Je zou de muziek van Saris kunnen vergelijken met die van Symphony X en die van een mainstream symfonische rock band, zoals bijvoorbeeld Within Temptation. Sterker nog, soms hoor je wel hele bekende melodieën voorbij komen. Zo is op het liedje ‘Time Machine’ letterlijk een melodie van ‘Church Of The Machine’ (Symphony X) gekopieerd! Goed, het zijn vaak maar korte stukjes maar het is wel opmerkelijk Toch haalt de band bij lange na niet het niveau van de eerder genoemde bands, zelfs niet met het halfslachtige plagiaat. De composities zijn niet bijzonder en missen vooral uitdaging, het blijft veel te veel binnen de lijntjes. Dat kan dan alleen gecompenseerd worden door vreselijk goede instrumentale partijen, maar ook daar wordt er niets bijzonders gecreëerd. De muzikanten zijn niet zo bedreven als de eerder genoemde bands, wat ook niet hoeft, maar weten óók niet de partijen te spelen die je raken of echt interessant zijn. Ook vocaal is het niet bijzonder te noemen, zanger Henrik Wager heeft een stem die doet denken aan die van Jan Willem Ketelaers (Knight Area) maar dan net wat minder goed en zingt vaak toch wel op het randje van onzuiverheid. Zangeres Anja Günther is wel iets beter maar heeft een vrij standaard stemgeluid waardoor ze ook weinig opvalt, daarnaast is ze niet zo heel veel te horen op het album. Het laatste puntje van kritiek zit hem in de mix, hoewel het in eerste instantie niet slecht klinkt vind ik ook hier dat het heel neutraal is en, wederom, te veel binnen de lijntjes. De gitaren staan naar mijn smaak wat te zacht, en de zang en keyboard soms wat te hard. Het zijn details maar die wel extra smaak kunnen geven aan de muziek.

Oké, deze review is tot nu toe niet heel positief en dat is misschien niet helemaal eerlijk want de muziek is niet slecht. Saris is goed genoeg om als lokaal voorprogramma te spelen voor een progressieve metal band in een kleinere zaal, leuk voor een aantal liedjes maar niet memorabel. ‘Beyond The Rainbow’ is een album dat bij mij snel in de vergetelheid zal verdwijnen.