Salacious Gods, de black metalband uit Drenthe, is nooit gestopt, ze hadden enkel een hiaat, ofwel een langdurige pauze. Achttien jaren zitten er tussen deze release en het vorige werk, ‘Piene’. Dit alles vanwege een onfortuinlijke samenloop van omstandigheden. Het nieuwe album is al langer in de maak dan gebruikelijk voor veel platen, hetgeen kan gebeuren als je de muziek al zo goed als af hebt maar dan toch, dapper, besluit een andere richting op te willen. En, niet verbazingwekkend, de samenstelling van de band is ook door elkaar geschud.

Niet getreurd: er is het één en ander verandert aan het geluid, maar dit komt de band enkel ten goede. En terwijl ik dat schrijf voelt het eigenlijk best dubbel, want ik merk dat het rouwe randje er vanaf is, maar tegelijkertijd dat de muziek nog duisterder en meer bijtend is dan voorheen. Vanaf ‘Rise, Oh Horned One, Rise!’ tot aan de laatste noten van ‘Oalevluuk’ krijgen we galzwarte black metal over ons heen gespuwd. Het tempo ligt hoog: als Marduk dacht dat ze keizer der blastbeats zijn dan hebben ze aan Salacious Gods een geduchte rivaal. Het snelle, kenmerkende tremolo gitaarspel is ook alom aanwezig en alhoewel dat basisingrediënten zijn voor dit genre, geeft deze band wel degelijk een eigen invulling aan het geluid. Abrupte, zeer interessante tempowisselingen, originele baslijnen en erg spaarzame keyboardmomenten zorgen voor een onheilspellende atmosfeer waardoor je tot het eind gekluisterd blijft aan de boxen. Even geen symfonische bombast, het gaat hier immers niet over door maan belichtte prinsessen met zwartgelakte nagels. En tussen deze storm van vernietigende snaren en gutturale vocalen ontwaren zich na een aantal keren luisteren betoverende melodieën, die er in slagen om ook een emotionele lading toe te voegen.

‘Oalevluuk’ is een zeer lonende terugkeer van de als korpsgeschilderde Drentenaren en zowel fans van het eerste uur als mensen die nog onbekend zijn met deze band kunnen dit blindelings aanschaffen. Ik vergelijk niet graag bands met andere bands (eigenlijk doe ik dat dus wel), maar ik krijg hier ongeveer eenzelfde stemming van als die ik krijg van het luisteren naar Tsjuder, maar dan nog beter. Tijdens ‘Towards The Darkening Light’ meen ik zelfs enige Sabbath verheerlijking te herkennen. En zeg nou zelf, dat is toch een mooie, bloedrode kers bovenop deze donkere ijstaart?