Sacrosanct heeft er al een flamboyant parcours opzitten. Na de oprichting in 1988 door de Duitse gitarist Randy Meinhard nadat hij Pestilence vaarwel zei, maakte men aanvankelijk naam als Nederlandse thrash metal band. In de jaren negentig bracht Sacrosanct in die hoedanigheid drie albums uit. Intussen is het geluid van Sacrosanct geëvolueerd van gesofistikeerde thrash metal naar meer catchy progressieve metal, een invloed die vroeger slechts in kleine mate te horen was.

Het is erg lang stil geweest rond de band, tot de motor van deze band in 2018 – na een kwarteeuw stilte! – het album ‘Necropolis’ uitbracht met nieuwe muzikanten om hem heen. Meinhard was als muzikant gerijpt en het materiaal vertoonde ook melancholieke passages, veel harmonieus gitaarwerk en diepgaande teksten. Voor het eerst werkte hij samen met de Oekraïense Max Morton, die als producer optrad. Hij zou nog een belangrijke rol gaan spelen in het voortbestaan van Sacrosanct.

Zes jaar na ‘Necropolis’ is er het vijfde studioalbum ‘Kidron’. Weer een totaal andere bezetting buiten Meinhard. Toen de pandemie uitbrak, was Randy al klaar met de acht songs voor dit volgende album, maar nadat het album zo goed als klaar was, besloot zanger Ron Brouwer er de brui aan te geven. Intussen was Max Morton ook al gepromoveerd tot bassist, maar hij werd de nieuwe zanger die we horen op ‘Kidron’. Dat de band niet over één nacht ijs ging, blijkt ook uit het feit dat men speciaal een tekstschrijver aanwierf om zinnige teksten te schrijven. Dat werk werd gedaan door Per Albinsson, die eerder al gewerkt had voor o.a. Therion, Jaded Heart en Lord Belial. ‘Kidron’ verwijst naar de Kidron vallei, de moderne naam voor de vallei ten noordoosten van de oude stad van Jeruzalem, een vallei die de Tempelberg van de Olijfberg scheidt en eindigt aan de Rode Zee. Dit gegeven draagt vast bij tot het feit dat dit een episch album is dat een zekere grootsheid uitstraalt, een verheven sfeer, massief in aanpak en tot op zekere hoogte ook mysterieus.

Treffend voor dit album is de terugkeer van gitarist Gerrit Knol, dat was geleden van 1990-1992. Er is nu ook een drummer van vlees en bloed, Jonas Schütz, want ‘Necropolis’ had geprogrammeerde drums en dat scheelt een slok op de borrel qua sound. Het spreekt voor zich dat het gitaarwerk elke song fantastisch inkleurt, de zang van Max is dynamisch en krachtig, maar vol emoties wanneer er gevoelige passages aanrukken. Tegenwoordig klinkt Sacrosanct even puik als vermaarde bands als Nevermore, Sanctuary en ja, zelfs soms met een vleugje Queensrÿche. De songs zijn tussen vijf en zes minuten lang, met een uitzondering voor de lange, epische track op het einde. In ‘Before It Ends’ start men balladeachtig en meandert langs meerdere sferen, telkens complex maar pakkend. Als bonustrack is de lange, epische song van ‘Necropolis’, namelijk ‘The Pain Still Lasts’ ook op de cd te vinden, opnieuw opgenomen met Max Morton als zanger. ‘Kidron’ is zonder twijfel het beste album dat Sacrosanct ooit uitgebracht heeft. Een dikke aanrader! Pure thrash metal fanaten zullen het daar mogelijk niet mee eens zijn, maar deze band is gewoon topklasse.