Ray Alder is al jaren – sinds 1987(!) – de frontman en zanger van de Amerikaanse progressieve metal band Fates Warning, maar daarnaast stond hij ook aan de zijde van Nick Van Dyk om Redemption groot te maken. Sinds hij deze laatste band verlaten heeft – en hij daar heel adequaat vervangen is door Tom Englund van Evergrey – had hij meer tijd om eindelijk werk te maken van een eerste soloalbum. In het verleden bracht hij wel enkele albums uit met Engine. Dat kan beschouwd worden als een semi soloproject, maar verkoos hij toch uit te brengen onder een bandnaam. Nu niet en dus is ‘What The Water Wants’ het eerste waarachtige soloalbum van de nu in Spanje residerende Amerikaan.

In zijn nieuwe thuisland ontmoette hij gitarist Tony Hernando (mastermind Lords Of Black) en hij leverde drie songs aan voor Alder’s baby: ‘Shine’, ‘A Beautiful Lie’ en ‘Wait’. Deze songs behoren ook tot het heftigste materiaal dat op dit album prijkt, met vurige neoklassieke gitaarsolo’s en uptempo van aard. De tweede medecomponist is gitarist Mike Abdow, tourgitarist van Fates Warning en zijn aangeleverd materiaal is veel meer gesofistikeerd, met een duidelijke voorliefde voor zwevende gitaarsolo’s geënt in progressieve rock. Drummer Craig Anderson (Ignite) kwam eveneens aan boord en zo is dit een album met pittige contrasten geworden met als overkoepelend thema water.

Ray Alder stelde voorop dat hij andere muzikale paden dan voorheen wou bewandelen in zijn solocarrière, dus niet zomaar een doorslagje van Fates Warning of Redemption. De zanger schuwt dan ook geenszins sensitieve tracks als het gepolijste, popachtige ‘Crown Of Thorns’, het kalme ‘Some Days’ of het sfeervolle ‘Under Dark Skies’ waarbij we de link met A Perfect Circle (één van Alder’s favoriete bands) zeker weten te appreciëren. Opener ‘Lost’ doet ons dan weer zwaar aan Evergrey denken en daar is niets mis mee. Toch is het ook fijn dat er progressieve power metal tracks op dit album te vinden zijn, zodat afwisseling troef is. Het raggende ‘What The Water Wanted’ swingt lekker en kan men ook onverbiddelijke toegankelijkheid aanmeten.

Dat Alder een bijzonder aangename stem heeft hoeven we niet meer te vermelden. Bovendien maakte men gebruik van de knowhow van de Italiaanse producer Simone Mularoni (DGM) om dit alles op passende wijze te mixen. Het heeft lang geduurd eer Ray Alder deze solo-uitstap besloot te doen, maar het levert ons dan ook een weldoordacht album met prachtige melodieën op. Songs met weerhaakjes die je in je ziel vasthechten, al lijken ze eerst vrijblijvend.