Na de comeback met ‘Disciples Of The Sun’ in 2015 is dit het derde Pyramaze album in dezelfde bezetting. Dit is het vermelden waard want deze uitstekende progressieve power metal band uit Denemarken had in het verleden moeite om een permanente zanger te vinden. Matt Barlow (ex-Iced Earth, Ashes Of Ares) en Lance King stonden ooit achter de microfoon, maar nu kwijt Terje Harøy zich al een vijftal jaren van deze taak. In de band vinden we overigens doorgewinterde muzikanten als producer Jacob Hansen (gitaar en bas) en toetsenist Jonah Weingarten. Steeds hebben we de verrichtingen van Pyramaze met nieuwsgierigheid gevolgd en dus gaan we vol goede moed aan de slag om ‘Epitaph’ te leren kennen.

Dit zesde studioalbum duurt meer dan een uur en deze flinke hap begint na een paar luisterbeurten te groeien naar herkenning. Dan ontdekken we een bijzonder sterk album dat bij momenten erg catchy is en waarop uitstekend gemusiceerd wordt. Het begint allemaal met een piano intro dat aanzwelt tot symfonische bombast. Maar wanneer ‘A Stroke Of Magic’ uitvalt staan de zware gitaren centraal. De gevleugelde zang erbij is heerlijk, het refrein nodigt uit tot meezingen en een knappe gitaarsolo vormt de kers op de taart. Wie ooit een zwak had voor Pagan’s Mind, kan dit blind aanschaffen. Probeer maar eens te weerstaan aan die keyboardmelodie in ‘Steal My Crown’. Bovendien is de zang hier super lijzig en uitdagend. Donderende dubbele basdrums maken in ‘Knights In Shining Armour’ dan weer de dienst uit en dat zelfs tijdens het egale refrein!

Het beheerst gezongen ‘Bird Of Prey’ is gladjes rockend, en we kunnen wel meer spreken over vlotte songs met het nodige vuurwerk op gitaar, maar een opvallend commercieel – neen, aanstekelijk refrein. Singles worden ook bij de vleet uitgebracht en op eentje daarvan, namelijk in het van piano en strijkers voorziene ‘Transcendence’, horen we zangeres Brittney Slayes van Unleash The Archers in de tweede strofe. Zelfs Kamelot duikt even in mijn achterhoofd op als vergelijking en dat is te danken aan het weelderige ‘Indestructible’. Na het onrustige ‘Final Hour’ krijgen we een kinderkoor op bezoek in ‘World Foregone’, maar als afsluiter heeft men een lange, epische track voor ons in petto. ‘The Time Traveller’ is een twaalf minuten durend epos waarin de vroegere zangers Matt Barlow en Lance King nog eens hun kunsten vertonen, samen met de huidige vocalist. Het wordt een beetje teveel van het goede qua prestatiedrang, maar kom, het is wel een song die knallend met blastbeats binnenvalt maar later meerdere beschouwende passages kent die erg mooi zijn. Zij die Pyramaze de kans geven om zich te nestelen in je muzikale geheugen, zullen daar ruimschoots voor beloond worden als ze van progressieve power metal met ballen houden.