Eindelijk een nieuw album van de grungerockers Puddle Of Mudd. Het heeft even geduurd (tien jaar maar liefst) voordat er weer wat nieuws uitkwam, maar de fans van weleer zullen niet teleurgesteld zijn; de muziek klinkt vaak nog precies zoals in de hoogtijdagen van tijdgenoten Nirvana, Soundgarden en Stone Temple Pilots.

Een lijzige Nirvana kan herkent worden in bijvoorbeeld ‘Go To Hell’ en ‘Kiss Goodbye’ of Stone Temple Pilots die naar stoner neigt in ‘You Don’t Know’. Wat modernere poppy ingrediënten zitten er bijvoorbeeld in de single ‘Uh Oh’ waar sommige melodielijntjes richting heel radiovriendelijk annex commercieel gaan. Misschien vinden ze dat ook helemaal niet erg, als het dan ook zo succesvol wordt. Er zijn in ieder geval twee versies beschikbaar; met heel veel “fucked up” in de gewone versie en “messed up” in de “come clean version”. Veelal kan het echter muzikaal niet zo overtuigen zoals voorgenoemde Nirvana of Soundgarden dat wel konden. Vaak kan het iets net te zeikerig overkomen of is het gruizig bedoelde refrein toch meer een achtergrondruis, zoals dat bij britpop ook kan zijn; luister maar eens naar ‘Time Of Our Lives’ of ‘Just Tell Me’. Gelukkig staan er ook wat mij betreft een paar nummers op die het echt waard zijn om gedraaid te worden; ‘Diseased Almost’ bijvoorbeeld met een pakkende Therapy?-achtige riff, of ‘Sunshine’ met een licht disharmonieuze zanglijn en bend-down, knijpende gitaarsound, waarbij het rustige intermezzo goed getimed is, waardoor terugkeer naar het refrein bijna een echte climax is. Ergo, te veel liedjes die bijna behang zijn, maar wel enkele echt leuke nummers.