Het hoesontwerp zou ook niet misstaan hebben bij een release uit het stoner-segment, maar kan het ook prima doen bij deze solide boogie hardrock. Als referentiekader kan gedacht worden aan een mix van AC/DC, Thin Lizzy en Molly Hatchet of als je aan meer recenter werk moet denken, zou je Electric Mary kunnen noemen. De voorgaande EP’s heb ik jammer genoeg gemist, maar moet ik beslist eens gaan scoren; naar wat ik gelezen heb, zijn die nog net iets rauwer.

Op de eerste volledige langspeler mag de band echter trots zijn! Dit is uitermate prettig verteerbare muziek met een schurend randje. Zowel de gruizige stem als gitaarsound kunnen precies de juiste balans vinden tussen sleaze en harmonie, en wanneer dat uitgegoten wordt over direct pakkende riffs, dan moeten de vuisten in de lucht en de (denkbeeldige) haren wapperen. Pröwess heeft goed geluisterd naar de klassiekers en heeft daar heel mooie dingen mee gedaan! Enkele absolute aanraders; ‘Every Right’ (geweldige leadgitaar!), ‘Tombstone Blue’ (heel mooie opbouw en ook weer die gitaren) of de heerlijke Aerosmith swing van ‘Heart’s Desire’. Ik eindig ook maar weer bij de hoes; ook onderweg in de auto doet dit plaatje het heel goed!