Al sinds Powerstroke opgericht werd in 2010, leverden ze elke twee jaar netjes een album af. Het is pas sinds zanger Bavo erbij kwam in 2016, dat de band een grote sprong vooruit maakte. Op ‘In For A Penny, In For A Pound’ uit 2016 was het nog een beetje zoeken maar op ‘Omissa’ in 2018 mocht Bavo helemaal zijn ding doen. In combinatie met de melodieuze riffs leverde dit heel wat sterke nummers af. Op ‘The Path Against All Others’ werd alles nog verder uitgewerkt. De band tekende ondertussen bij Graviton. Tim Eiermann, die je misschien nog kent van zijn tijd bij Liquido, hielp bij de opnames van de zangpartijen en is zelf ook op twee nummers te horen. Dat geeft een album dat donkerder klinkt als zijn voorganger maar ook een pak agressiever.

Na een science-fiction intro, wordt er direct stevig tegenaan gegaan met ‘By My Command’. Een nummer in onvervalste thrash stijl maar met toch nog wat segmenten hardcore erin. Die koers wordt verder gezet op de rest van het album. Soms is er een snuifje mystiek in voorzien (A Honest Decay). Bij gelegenheid klinkt het appetijtelijk kort en opzwepend richting nu-metal op ‘Moonlight Tribe’. Op ‘Babalon’ komt Nornagest van Enthroned meedoen en ook Eiermann is hierop te horen. De grote verrassing is de remake van het oude Until The Fat Lady Sings’. Het werd helemaal gestript en akoestisch gebracht met bijdragen van Charissa Parassiadis ook wel gekend als Slongs en niemand minder als Stef Bos.

‘The Path Against All Others’ valt iets zwaarder te digesteren als ‘Omissa’. De nummers zijn minder toegankelijk en vergen enigszins wat inspanning van de luisteraars. Maar wie de moeite neemt om het album een paar keer te beluisteren, zal heel wat knappe en ietwat obscure composities ontdekken. Het chique aan Powerstroke is dat ze niet in een bepaald genre te vatten zijn. Sommigen zullen het daar misschien wat moeilijk met hebben, maar laat die afwisseling nu juist hun sterke kant zijn.