Laat ik voorop stellen dat ik zowel Ronnie James Dio als Paul Gilbert erg hoog heb zitten. Een door Ronnie vol gezongen Rainbow-, Black Sabbath- of Dio album gaat er in Huize  Boter altijd in, en voor een instrumentaal album van Gilbert  op  zijn tijd draai ik ook mijn hand niet om. Ook niet voor albums van Mr. Big en Racer X die zijn vol gespeeld door de vrolijke snarenplukker.

Een combinatie tussen de twee grootheden in de vorm van het nieuwe album van Paul Gilbert, ‘The Dio Album’, zou dat werken? Dat is iets wat ik mezelf afvroeg toen ik hoorde dat dit album er aan kwam. Zou Gilbert gaan zingen, zou hij een gastzanger hebben geritseld of..? Niets van dat alles. Paul heeft ervoor gekozen om de zanglijnen van Ronnie op zijn gitaar na te spelen. En dus hoor je een gitaarsolo op het moment dat je eigen brein een zanglijn inzet. Dat is, vriendelijk gezegd, even wennen.

Voor de basis van de nummers is Gilbert dicht bij de originele versies gebleven. Alleen zijn de zanglijnen van Dio dus vervangen door gitaarlijnen van Gilbert. Dat is één of twee songs leuk (‘Stand Up And Shout’ bijvoorbeeld, of ‘Kill The King’, dat zelfs als een livetrack wordt gepresenteerd middels ingemixt publiek dat “Dio!, Dio!” scandeert) maar dan begint bij mij het verlangen naar de originele tracks en de stem van Ronnie de boventoon te voeren.

Het is bewonderenswaardig te noemen dat een klasbak als Paul Gilbert een manier heeft gevonden om één van zijn muzikale helden te eren met zijn eigen talent. Voor mezelf pakt dit echter niet uit zoals Gilbert dat misschien voor ogen had gehad; ik red het zelfs niet tot het einde van het album. Dat zegt natuurlijk helemaal niks over de capaciteiten van Paul Gilbert als muzikant, noch die van Dio zelf. Het is de combinatie van de twee die mij absoluut niet kan raken.

Een cijfer geven voor ‘The Dio Album’ sla ik even over. Dit is echt een ‘love it or hate it’ album.