Met het zestiende studio album ‘Obsidian’ lijkt de cirkel weer rond te komen voor de Britse death / doom metal band Paradise Lost. Twee jaar na hun oprichting in 1988 debuteerde het vijftal uit Halifax, West Yorkshire met het monumentale album ‘Lost Paradise’ al snel opgevolgd door het tweede album ‘Gothic’ waarop Paradise Lost voor het eerst gothic elementen in hun death / doom metal verweefden. Een nieuwe stijl was geboren en vele bands in de scene volgden dit voorbeeld. Op albums als ‘Shades of God’, ‘Icon’ en hun meest succesvolle album ‘Draconian Times’ uit 1995 verdrongen gothic elementen steeds meer de doom en death metal waarmee de band rondom zanger Nick Holmes en gitarist Greg Mackintosh ooit begonnen en verdwenen de grunts die plaats maakten voor enkel heldere zang. In de jaren die volgden op het major label EMI wonnen de electronic invloeden door het gebruik van synthesizer en geprogrammeerde drums en ontpopte Paradise Lost zich als melancholische synthpop act, en dat met wisselend succes. Het twaalfde album ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ uit 2009 betekende een voorzichtige terugkeer naar de oude sound van de band. De metal kwam weer terug en zo ook de zó gemiste death grunt van Holmes. Via ‘Tragic Idol’ (2012) en ‘The Plague Within’ (2015) werd middels het laatste album ‘Medusa’ (2017) weer helemaal teruggegaan de dood en verderf van de eerste uren van de band. Ook met hun snoeiharde old school death metal side-projects Vallenfyre en Strigoi (Mackintosh) en Bloodbath (Holmes) leken de heren een soort van tweede jeugd te beleven.

Enigszins verassend is het dan wel te noemen dat Paradise Lost op hun nieuwste zestiende studio album ‘Obsidian’ toch weer gekozen heeft om weer toenemend gothic invloeden in de muziek toe te laten. In tracks als ‘Ghosts’ en ‘Forsaken’ schuiven de heren hun voorliefde voor Sisters of Mercy niet onder stoelen of banken en komen de Yorkshire metallers bijna dansbaar voor de dag. Met ‘Fall From Grace’ en afsluiter ‘Ravenghast’ haakt de band dan weer aan bij recenter materiaal van ‘Medusa’ waardoor de overgang tussen de twee albums niet al te groot is. Paradise Lost heeft voor hun zestiende album duidelijk gekozen voor meer afwisseling en dat pakt mijns inziens te gek uit. Nummers als ‘The Devil Embraced’, ‘Serenity’ of opener ‘Darker Thoughts’ zijn geschreven met de stijl van ‘Shades of God’ in het achterhoofd en zijn heerlijke melancholische death / doom tracks waarin alle sterke punten van Paradise Lost naar voren komen. Zanger Nick Holmes combineert grunts met heldere zang, het kenmerkende melancholische soleerwerk van gitarist Greg Mackintosh laat je niet meer los en de formule die Paradise Lost hanteert van melancholie, death, doom en gothic is anno 2020 beter uitgewerkt dan ooit tevoren. Na 32 jaar en zestien albums weten de heren van Paradise Lost precies hoe een Paradise Lost album te klinken heeft en leveren zij met ‘Obsidian’ één van hun sterkste en meest veelzijdige albums uit hun carrière af.