Pandemonium is zo’n veelvoorkomende naam in de metalscène dat ie meteen vertrouwd klinkt. Toch heeft deze Zweedse telg uit de familie meer dan tien jaar stil gelegen. De band werd opgericht in 1997, toen bands als Dimmu Borgir en Cradle Of Filth furore begonnen te maken en zij tappen overduidelijk uit hetzelfde vaatje. Met dramatische orkestrale arrangementen overgoten extreme metal (een mix van death en black metal) die erg veelgelaagd en hectisch op je afkomt. Van de oorspronkelijke bezetting is enkel gitarist Thomas Ahlgren nog van de partij.

Na de release van ‘Whispers’ (2008) werd de band in de ijskast geplaatst en worstelde men met vele bezettingswijzigingen, maar men gaf het nooit op en werkte aan nieuwe songs. Die hebben hun plaats gevonden op dit vierde studioalbum ‘Monuments Of Tragedy’. Symfonische arrangementen zijn weelderig aanwezig. Zanger Johan Bergström hanteert een ruige death grom, maar er zijn eveneens zwartgeblakerde schreeuwpartijen. Bovendien zijn de songs voorzien van akelig aanvoelende gesproken flarden, want het duistere thema heeft met oorlog en de verdorven mensheid te maken. Je merkt dat de band geworteld is in de jaren negentig, zeker aan de frivole pianostukjes welke voor een luchtig moment zorgen in de drukke, lange songs. Het materiaal is coherent, met ‘The Code’ als enig uitstapje naar drammerig rockend in Rammstein stijl. In sommige songs wordt het te woorderig (‘Necromania Unleashed’) zodat we tijdens het luisteren de aandacht af en toe voelen verslappen. Het is een verdienstelijk album, alle ingrediënten zijn aanwezig, maar de band mist enkele knallers om op het niveau van zijn grote voorbeelden te geraken. Toch zou ik fans van Fleshgod Apocalypse en Carach Angren ook wel aanraden om deze oudere band eens te beluisteren.