Doom metal is naast stoner het genre waar ik het allermeest van hou. Ik ben ooit begonnen als een heavy metal aanbidder en naarmate de jaren vorderden kwam doom er uiteindelijk met glans als favoriet uit. Het is een genre dat tegelijkertijd heel divers en heel eentonig kan zijn, en alhoewel ik beide kanten van deze loden medaillon waardeer, vind ik vernieuwing en origineel zijn toch altijd erg belangrijk.

Pallbearer is een band die al even op mijn radar staat (dankzij optredens op Roadburn, Damnation Festival en als voorprogramma van Paradise Lost) en tot ik ‘Forgotten Days’ in mijn mailbox aantrof enkel een live ervaring. Dit album bewijst dat Pallbearer niet alleen live hun mannetje staan, maar ook op album schitteren. Eigenlijk is voor elke doom fan bij de eerste gezongen zin al duidelijk dat dit een band is waar rekening mee gediend wordt te houden. De combinatie van ultrazware riffs en die heldere stem, die net bij dat laatste likje zoiets ontzettend dreigends heeft, geniaal. Zanger Brett Campbell kan zich comfortabel tot de grote stemmen in het genre rekenen en misschien dat juist die helderheid en articulatie er voor zorgen dat de teksten extra hard aankomen.

In eerdere recensies schreef ik al dat het voor een doom band bijzonder belangrijk is om de juiste stem te hebben, en Pallbearer is daar erg fortuinlijk in. Als je aan dit genre denkt, dan denk je al gauw aan grauwe, duistere riffs en teksten die onderwerpen behandelen die niet bepaald prettig en alledaags zijn. Deze band laat daar geen gras over groeien en heeft absoluut diezelfde neerslachtige inzet, terwijl ze laten zien een totaal bezit te hebben van hun muziek en deze aanpassen aan hun eigen cultuur en omgeving. Een merkwaardige zet, waar ik ze erg dankbaar voor ben. Doom metal met een Amerikaanse insteek. Dus geen Candlemass deel zes, maar gewoon Pallbearer album nummer vier.

Verwacht mega logge riffs en donkere melodieën voorzien van een helder, kenmerkend stemgeluid. Je zult, als doom luisteraar, bepaalde stukken herkennen en bijzonder prettig vinden, maar toch vooral veel vernieuwende dingen horen op deze plaat. Het gevoel van vertrouwen en schoonheid (en de daarbij horende tranen van geluk) is constant aanwezig. Vooral de combinatie van zware muziek en ontegensprekelijke vocalen is wat Pallbearer uniek en heel goed maakt.

Ik hou heel veel van muziek en ik denk dat op ware liefde na, dat het enige is dat mensen bevrediging geeft en ze door wil laten gaan op de momenten dat ze er misschien liever het bijltje bij neer gooien. Als je je hoofd er naar zet is ‘Forgotten Days’ het album dat je door al die vervelende momenten die dit leven je toebedeeld heen helpt. Dit is zo’n album waar ik al heel lang op zat te wachten. Echt helemaal top. Als het je lukt om dit te beluisteren zonder op momenten tranen in je ogen te krijgen, dan, beste lezer, heeft u echt een hart van steen.