Unique Leader gunt me maar weinig rust. Het label is gespecialiseerd in brute technische tyfusherrie en dit is het tweede album in een maand wat ik van ze te verstouwen krijg. Dit is het derde album van deze Zwitsers en valt als een steenlawine over me heen. De eerdere albums zijn bij onze burelen niet bekend tot op heden. Ik heb trouwens niet kunnen ontdekken wat de bijzondere titel betekent. Het is een kleurcode van Flexa, maar ik vermoed dat het niet daarnaar verwijst.

Goed, de tyfusherrie, daar ging het over. De band speelt technische (joh), brute, Amerikaanse death metal. Ze beheersen het kunstje en de instrumenten absoluut. De muziek is ontegenzeggelijk bruut en bijzonder technisch. Toch kan ik het behoorlijk goed verteren, want groove en luisterbaarheid zijn niet vergeten. Veel bands hebben daar wel last van, maar deze jongens weten muziek te maken waar gewoon goed naar te luisteren valt. In vergelijking tot veel vergelijkbare bands komt de muziek op dit album behoorlijk direct over. En dat is gezien de bruutheid er van best wel een prestatie. Zanger Beni heeft een heel lompe strot die toch nog aardig verstaanbaar is. Wel vind ik de sound eigenlijk iets te netjes. Ik snap dat je bij deze complexe muziek een goede, heldere sound moet hebben, maar een rafelrandje had de muziek wat tastbaarder gemaakt.

Dit is nog steeds niet mijn favoriete genre, maar met deze band kan ik goed uit de voeten en ik kan me niet voorstellen dat liefhebbers van brute techniek (op werkelijk alle vlakken!) dat niet kunnen.