Je zou Ne Obliviscaris progressieve metal voor intellectuele, extreme metal fans kunnen noemen. Hun muziek is allerminst gemakkelijk te doorgronden, maar is wel van een grote schoonheid en vernuft. Toen we in 2012 kennismaakten met deze Australische band met het debuut ‘Portal Of I’ waren we meteen diep onder de indruk van hoe men ingewikkelde, wispelturige patronen samen laat gaan met ingetogen zalvende stukken. Het is extreme progressieve metal (zanger Xen is een ruwe grunter die een machtige brulpartij niet uit de weg gaat), maar hun klankkleur is behoorlijk uniek. Zo wordt de rol om te soleren hier grotendeels bepaald door violist Tim Charles, terwijl hij ook nog eens keyboards speelt en beschikt over een hartelijke cleane stem die je doet smelten. Niet dat de gitaristen Benjamin Baret (lead – een Fransman) of Matthew Klavins er lijdzaam op staan toe te kijken, want ook hun spel is op een virtuoze wijze aanwezig in de lange composities. Af en toe mag zelfs ook de hipsterachtig ogende bassist Martino Garattoni (uit Italië) even een solo presenteren (‘Graal’).

Rest ons nog de laatste schakel in dit zestal (dat nu een vijftal is): drummer Dan Presland die de plaat nog ingespeeld heeft, maar begin 2022 de band vaarwel zei. En dat begon allemaal zijn oorzaak te vinden in maart 2020, toen de opnamen bij de Amerikaanse producer Mark Lewis in Nashville, Tennessee startten. De arme Dan kon nog net zijn slagwerk vereeuwigen en raakte door de gesloten grenzen vanwege de pandemie op het nippertje terug in Australië. De rest van de opnamen werd uitgesteld voor onbepaalde duur. En dat werd een werk van lange adem. Pas in juli 2022 – zeven studio’s in drie landen later – waren de opnamen voltooid. Het enige voordeel was dat de band de ingewikkelde materie in die tijd nog eens kon overlopen en hier en daar dingen veranderen die ze nog konden verbeteren, maar het is in ieder geval een zenuwslopend proces geweest om dit vierde album ‘Exul’ te maken. Des te meer tevreden dat de heren dan ook zijn met het resultaat. En dat is een flinke kluif waar je ook heel wat tijd moet insteken vooraleer het al zijn geheimen prijsgeeft.

Vijf van de zes songs hebben een aanzienlijke lengte, van acht tot twaalf minuten. We vangen zelfs aan met een kanjer van meer dan twaalf minuten ‘Equus’ dat ons al een mooie blauwdruk geeft van de kunst van Ne Obliviscaris (betekent ‘forget not’). Battle drums en krabbelende gitaren worden hier verzacht door zwevende vioolstrijkjes. De omfloerste, cleane zang van Charles geeft ons ook een aai, maar wee ons gebeente wanneer Xen zijn toornige grunts over ons heen laat rollen. Het contrast tussen fragiel en ruwe uitbarstingen is het kenmerk van de band. Veelvuldig zijn de innovatieve vondsten in elke song, alles behalve voor de hand liggend. Nu eens volgt de viool de melodie van de grunts, dan weer is het timbre frivool en worden we verleid door een typische progrocksolo op gitaar, even later weerklinkt een grofkorrelige grom.

Ne Obliviscaris heeft de gewoonte om tweedelige songs te creëren. Ditmaal maken we kennis met ‘Misericorde’. Het eerste deel start heftig met gitaren en grunts, tot de viool er zwierig omheen cirkelt. Een break met een verstilde passage leidt ons naar cleane zang. Maar de mannen kwamen op het idee: wat als we er een vervolg aan breien? Dat is dan grotendeels instrumentaal geworden, maar wel op een heerlijk virtuoze manier. Enkel nabij het einde duikt er even cleane zang op; En zo staat deze schijf vol parels waar je de tijd voor moet nemen. ‘Suspyre’ is vrij nerveus qua inborst, met veel brullende zangpartijen, ‘Graal’ is een song die we ook aanraden om x aantal keren na mekaar te beluisteren, want het zit vol prachtige ideeën en om af te ronden is er nog het rustige ‘Anhedonia’ om terug op adem te komen en je bloeddruk tot normale hoogte te brengen. Voor wie er nog mocht aan twijfelen: Ne Obliviscaris geeft je urenlang plezier met hun innovatieve benadering van extreme progressieve metal. Ze hebben een vrijwel unieke benadering van de materie en mogen daar best trots op zijn.