Van BAT, een side project van Municipal Waste en DRI, heb ik niet veel meegekregen, maar gezien de sound van de beide bands waar de leden uit afkomstig zijn, kan je verwachten dat er teruggegrepen wordt op geluiden uit de aloude thrash en crossover hoek. Hun sound is ietwat chaotisch voor mij, maar enthousiast is het zeker.

Rotten Sound is een Finse grindcore band die de sound van de oude Napalm Death verder heeft ontwikkeld, maar dan met een gitaarsound die gelinkt is aan bands als Entombed en Dismember. De korte, ultra heavy songs worden vanavond overheerst door de gitaar van Mika Aalto, maar de sound is sowieso rete heavy. De praatjes van de heer Niinimaa tussen de songs door zijn bijna niet te verstaan, maar zijn strot is er in de afgelopen twintig jaar niet minder op geworden. Dat de band met een invalbassist speelt hoor je niet. Die gast staat gewoon enorm intens te spelen en staat op zijn basgitaar te rammen als een bezetene. Muzikaal vind ik de band persoonlijk de minste van de avond, want er is weinig verschil tussen de songs te horen. Al is een groot deel van de zaal het niet met mij eens, want er wordt behoorlijk gesprongen en gedanst (op zijn metal’s dan natuurlijk).

Misery Index is waarschijnlijk de meest gestroomlijnde van alle bands vanavond. Hun sound is ook gebaseerd op grindcore (toch een rode lijn door de sound van alle bands vanavond), maar is meer doorspekt met death metal dan bij de andere bands. Opgericht door voormalig leden van Dying Fetus is Misery Index een geoliede machine en keigoed op elkaar ingespeeld. Er staat een echte band op het podium en de zang van zowel Jason Netherton als Mark Kloeppel is heerlijk en ze wisselen elkaar soepel af. Songs als ‘New Salem’ en ‘Traitors’ zijn inmiddels verplichte nummers in de set en ze worden luidkeels meegezongen door de inmiddels volle zaal. Het tempo ligt lekker hoog, zowel qua spel als in de opvolging van de songs en aan het eind hebben we een van de beste bands van de avond gehoord.

Eyehategod is van een iets ander kaliber, in ieder geval als het om tempo gaat. De sound van de band ligt voor een groot deel bij Black Sabbath met een flinke saus van sludge en hardcore er doorheen gemixt. Daarnaast bedienen ze zich vaak genoeg ook van wat bluesy riffs, zodat er een merkwaardige, maar zeker unieke sound ontstaat. Zanger Mike Williams komt duidelijk aangeschoten (of gewoon dronken) het podium op, wat misschien een beetje wrang is als je weet dat hij eind 2016 een levertransplantatie heeft ondergaan. Lekker bezig, meneer Williams. Maar hoewel hij tussen de songs door wat onsamenhangend staat te lullen, is zijn stem wel de perfecte stem voor de misantropische sound van de band. Onverstaanbaar natuurlijk, maar ondanks dat wordt je wel meegetrokken in de emotie van de man en hoewel de muziek niet de makkelijkste is, wordt je ook daarin meegezogen. Het zorgt voor een beetje gemengd gevoel, zeker als je de muziek van Eyehategod niet goed kent, maar het is zeker een memorabel optreden, op een aparte manier dan.

Napalm Death hoeft geen verdere introductie. De band is ook bij fans van Frans Bauer bekend, al zullen die het ongelooflijke kutmuziek vinden. Het zegt wel iets over de staat van dienst van de band die al sinds 1986 aan de gang is en lange tijd als het boegbeeld van de kutmuziek is aangehaald door ongeletterde muziekfans. Napalm Death zal het allemaal aan de reet roesten, ze hebben altijd al maling gehad aan de gevestigde orde en zo hebben ze het al ruim dertig jaar volgehouden als onafhankelijke band zoals de heer Greenway tijdens het concert zal stellen. De band maakt vanavond een relaxte indruk, er wordt als altijd energiek gespeeld, al vind ik de heer Shane Embury een beetje tammetjes vergelijken bij eerdere optredens die ik heb gezien. Zanger Barney loopt nog steeds tijdens de songs als een mafkees rond, schijnbaar niet wetende waar hij naar toe moet met al zijn energie, maar zijn stem is ook nog altijd even krachtig als 25 jaar geleden. ‘Suffer The Children’ en ‘Scum’ refereren aan het begin van de band en ‘Logic Ravaged By Brute Force’ is de laatste single van de band en samen met alle songs die er tussen door worden gespeeld (zoals ‘Smash A Single Digit’, ‘When All Is Said And Done’ en ‘Cleanse Impure’) is het een samenhangende set geworden. Het tekent de kwaliteit van een band die al die jaren hun eigen sound steeds hebben vernieuwd, maar nooit ver weg van hun roots zijn afgedwaald. Die roots en hun invloeden verloochenen ze nooit en ook nu wordt weer afgesloten met twee covers, de klassiekers ‘Nazi Punks Fuck Off’  (van de Dead Kennedy’s) en ‘White Kross’ (Sonic Youth). Alles bij elkaar ongeveer speelden ze vanavond twintig songs die voor iedere beginnende band een les in hoogstaande grindcore betekenen.