Naglfar heeft altijd kwaliteit boven kwantiteit gesteld, zodat er sinds het debuutalbum ‘Vittra’ in 1995 uitkwam, steeds gemiddeld vijf jaar verstreken eer we ons konden laven aan een nieuwe portie zwartgeblakerde death metal van de Zweden. Ditmaal moesten we zelfs acht jaar geduld oefenen eer ‘Téras’ (2012) een opvolger kreeg, maar ‘Cerecloth’ biedt dan ook exact wat we van deze heren verwachten.

Het kerntrio, bestaande uit zanger Kristoffer W. Olivius en gitaristen Marcus E. Norman en Andreas Nilsson, deed veel zelf. ‘Cerecloth’ is opgenomen en gemixt door gitarist Marcus in de Wolf Liar’s studio. Enkele bekende namen vervolledigden dit zevende album van Naglfar. Zo zorgde producer Dan Swanö in zijn Unisound studio voor de mastering en is het album gehuld in duistere cover art van Kristian Wåhlin (Necrolord). ‘Cerecloth’ staat voor een lijkwade en traditiegetrouw wemelt het van dood en verderf in de teksten.

Het album start met het overdonderende titelnummer dat geen spaander heel laat. ‘Horns’ is eveneens ruw, maar het wat langere ‘Like Poison For The Soul’ is eerder van slepende snit, met een onderstroom van prachtig melodieus gitaarwerk. Daar heeft de band een patent op, evenals de creepy, (soms) verstaanbaar en bitsige vocale performance van Olivius. Verderop heeft ‘Necronaut’ ook dat slepende, ja zelfs episch aureool, met verhalende creepy stem en op het einde een repetitieve gitaar fade out. Van ‘Vortex Of The Serafin’ tot en met ‘A Sanguine Tide Unleashed’ is het echter het furieuze van de band dat heerst. Het intens vlammende ‘Last Breath Of Yggdradil’ heeft een vlot tempo en bijtende zang. Opruiend, maar rockend en als toemaatje nog wat atmosferische klanken. Naglfar doet op ‘Cerecloth’ waar men goed in is. Meer moet dat niet zijn. Er zijn nog zekerheden in het leven.