Myth Of I is een instrumentaal gitaar-gecentreerd project van Jennings Smith en Tyler Fritzel, beiden afkomstig uit Boston, Massachusetts. Bedoeld voor fans van The Human Abstract, Corelia, Scale the Summit (het solowerk is erg geïnspireerd door Chris Letchford) en in mindere mate Animals as Leaders (daarvoor is het net wat te djentcore), scheuren de twee heren er aardig op los op de eerste full-length die tevens de naam van de band draagt. Of ze echt nieuwe gronden aanboren met hun sound en technische know-how weet ik alleen niet.

De plaat begint juist zo ijzersterk, met het atmosferische intro ‘Pandora’, dat doet vermoeden alsof we een post-black plaat krijgen waar we stijl van achterover geblazen gaan worden. Die waan wordt snel kapotgeknald wanneer ‘The Illustrator’ op komt; vrij standaard 8-snaar gechug met neo-klassiek soleerwerk eroverheen. Het stijltje kennen we inmiddels en kan technische metalcore genoemd worden. Waar de band op wint is de productie want die mag er zeker zijn. Alles klinkt helder en hoewel ik zo nu en dan twijfel of ik naar een echte drummer zit te luisteren, zijn het de gitaren die center stage pakken op deze plaat en dat doen ze overtuigend. Ook zijn de mooie cleane interludes erg tof. Waar de band echter veel verlies op draait is het gemis van een sterke zanger die naast een goeie scream ook zuivere cleans heeft. Een Lukas Magyar, een Spencer Sotelo, een Sam Carter. Nummers als ‘Glass Castles’ en ‘Obsidian Vale’ zouden zoveel beter kunnen klinken met een vocalist die naar de keel grijpt en een mooi contrast vormt met de gitaren.

Want daar ontbreekt het grotendeels aan op de plaat – pakkende dualiteit. Ja, we krijgen natuurlijk zieke gitaarduels maar het is vrijwel alleen maar gitaar wat de klok slaat en dat zorgt voor een lang voelende luisterbeurt van uiteindelijk 50 minuten. Ben je zelf gitarist en wil je het liefst zoveel mogelijk blootgesteld worden aan technisch vernuft, dan is deze voor jou. Anders zijn er zat andere bands en platen die beter tot hun recht komen dit jaar.