My Dying Bride is terug en hoe! Gepokt en gemazeld door het leven kropen zij uit een diep dal en schreven de opvolger van ‘Feel The Misery’ (2015). Het leek wel alsof zij in de vijf voorbije jaren die miserie over zichzelf hadden uitgeroepen. Alle live shows moesten eind 2017 geannuleerd worden toen het 5-jarige dochtertje van Aaron Stainthorpe gediagnosticeerd werd met kanker. Er volgde een langdurig gevecht tegen wat Aaron ‘de wreedste van God’s plagen over de mensheid’ noemt. Toen het tij keerde, bleek de band zelf ook aan herstel toe. Gitarist Calvin Robertshaw en drummer Shaun Taylor-Steels stopten de samenwerking met de Engelse band.

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar My Dying Bride is er, als gelouterde individuen met een oersterke band, gesterkt uitgekomen. Sterker dan ooit presenteren zij met gepaste trots het Nuclear Blast debuut ‘The Ghost Of Orion’. En dat kruipt diep onder je huid. Het voelt als thuiskomen wanneer het herkenbare gitaargeluid vol wee met een treurende viool weerklinkt in ‘Your Broken Shore’. Aaron zingt sereen, maar schakelt over op diepgaande grunts wanneer de song zich ontvouwt tot daadkracht. Deze wisselwerking tussen loepzuivere cleane zang en grunts wordt niet in elke song toegepast, maar hier klinkt het fenomenaal. In ‘To Outlive The Gods’ en ‘Tired Of Tears’ horen we enkel cleane zang, maar wel omgeven door een keur aan monumentale riffs, huilende leads en geraffineerd vioolspel. De zang van Aaron is mee geëvolueerd met de tijd, maar natuurlijk toch zeer herkenbaar. Voor het eerst sinds lang werkte My Dying Bride met een andere producer in een andere studio. Verantwoordelijk voor het opnameproces is nu producer Mark Mynett in diens Mynetaur Productions studio. Het is ook daar dat nieuwe drummer Jeff Singer werkt. Voor de live concerten heeft men al sessiegitarist Neil Blanchett gerekruteerd (Valafar).

De witte raaf tussen al deze doom en duisternis is ‘The Solace’, waarin een verrassende gastrol van Lindy Fay Hella (Wardruna) voor kippenvel zorgt met sfeervolle zang op vrij sober maar hartverscheurend gitaarspel. Met ‘The Long Black Land’ en ‘The Old Earth’ staan er twee mammoetcomposities van tien minuten op dit album, slechts gescheiden door de akoestische pracht van het korte titelnummer. In deze lange tracks trekt de band alle registers open en zeker ‘The Old Earth’ is een bezwerende song met machtige erupties op gitaar en intense zang die afdaalt tot het diepste van de ziel. Om dan tot rust te komen met engelenzang en diepe celloklanken van gastmuzikant Jo Quail in ‘Your Woven Shore’. Een monument van schoonheid en integriteit sluipt hiermee ons leven binnen… Met nieuwe leden, een nieuw label en een nieuwe producer is My Dying Bride opnieuw tot grote daden in staat!