Moonspell – Pax Julia Teatro Municipal – Beja (Portugal) – 06 november 2020
“Het was een hartverwarmende, avondvullende show van Moonspell waar wij – en vele anderen – intens van genoten hebben.“
Het aanbod van live streams als surrogaat voor echte concerten groeit met de dag. Wij pikten er Moonspell uit om rustig thuis voor het scherm te bekijken. Deze show was bedoeld als Halloween event op 31 oktober, maar wegens de immer veranderende coronaregels moest het gebeuren verplaatst worden naar zes november als ‘Halloween 2.0’ om alsnog tegemoet te komen aan de aldaar heersende coronaregels.
21 november I Tekst: Vera Matthijssens – Pics: Paolo Mendes (1,2) en Joana Marçal Grilo (3)
Het concert vond plaats in het Pax Julia Teatro Municipal in Beja, Portugal. Anders dan bij eerdere live streams was er wel degelijk publiek aanwezig. Uiteraard een beperkt aantal, allemaal rustig zittende op stoelen, geen mogelijkheid om iets te eten of te drinken, meezingen en brullen uit den boze, je kent de dril van de overheid inmiddels. Toch gaf de aanwezigheid van een hoop devote fans een andere dynamiek aan dit concert dan eerdere live streams die enkel voor de camera’s gebeurden. Het maakt immers nog steeds een verschil uit of je als band voor een lege zaal staat of wanneer er toch ietwat menselijke communicatie is.
Het concert begon een half uur later dan aangekondigd, maar om half tien ’s avonds komt er beweging op het podium. Moonspell zal vanavond een keuze maken uit bijna alle albums die ze uitgebracht hebben en dat loopt kriskras door elkaar. Er wordt al sterk begonnen met ‘Vampiria’ uit het debuutalbum ‘Wolfheart’ en wanneer ‘Wolfshade’ daarop volgt is dit al een memorabel moment voor vele fans van het eerste uur. Dit concert werd opgesmukt met een schitterende lichtshow, veel lasers en rook om de blauwe/rode stemmige schijnwerpers te verfraaien. De middelgrote zaal biedt de gezelligheid van een clubshow, maar de lichtshow was even imposant als stond de band op een groot festival. Ik heb aanvankelijk een beetje moeite met de lage, cleane zang van Fernando Ribeiro, maar weldra wordt het geluid beter en hebben we ook op dit vlak niets te klagen. Bij het derde nummer ‘Em Nome Do Medo’ duikt er een springerige gastzanger in een wit beschermingspak het podium op om samen met Ribeiro de zang te delen.
In ‘In Tremor Dei’ is het de koorzang die opvalt. Zoals steeds tovert Pedro Paixão zwevende ondersteuning uit zijn mooi geornamenteerde keyboards, maar ook de nodige effecten. We gaan verder in de tijd met de hit ‘Opium’ waarbij de rookkanonnen overuren maken. Nu komen de bindteksten tussen de songs op dreef. Fernando doet dit zowel in het Portugees (voor de aanwezigen in de zaal) als in het Engels (voor de fans thuis voor het scherm, overal ter wereld). Zo maakt hij bij de songs van ‘Irreligious’ de bedenking: ‘In 1996 we were free’. Aangrijpend is het beklijvende ‘Awake’ met de zin ‘our world is dying’. En of. Het beenharde ‘Night Eternal’ waait alle muizenissen weg, terwijl het hupse ‘Breathe’ oosters getint is en de symfonische arrangementen goed uit de verf komen. Fernando vertelt dat er dit jaar amper shows waren voor Moonspell, enkel een in Faro en een nabij Lissabon. Voor zowel band als publiek is deze avond dan ook genieten tot en met.
Deze performance is tevens de eerste kennismaking met nieuwe drummer Hugo Ribeiro. Hij doet het overigens voortreffelijk, met een souplesse alsof hij al jaren in Moonspell zit. Met het uptempo gothic ‘Soulsick’, ‘Butterfly FX’ (veel lasershow) en het sensitieve ‘Can’t Bee’ krijgen we een trio uit ‘The Butterfly Effect’ dat recentelijk opnieuw werd uitgebracht. Prachtig is de intense uitvoering van ‘Everything Invaded’ uit ‘The Antidote’ en Fernando brult uit het diepst van zijn hart: ‘how good it feels to do this!’. Het lijflied ‘Alma Mater’ (met zwaaien der vlag op het podium) sluit de reguliere set af. De bandleden buigen en wuiven uitgebreid en er volgt een pauze. De bisnummers starten met ‘Todos Os Santos’ waarbij Fernando op morbide wijze met een verlicht kruis manoeuvreert. De knallers ‘Mephisto’ en ‘Full Moon Madness’ die daarna volgen hoeven geen nadere introductie. Na dit moment van glorie wordt er beschouwend afscheid genomen. ‘The future is dark, but it’s all we got’ meldt Fernando en brede toetsen begeleiden dit gotische nummer met de repetitieve zin ‘gotta breathe in, gotta breathe out’ en dat alleen zet ons in deze tijden natuurlijk ook al aan het denken. Of hoe vanzelfsprekend gewaande dingen plots heel kostbaar lijken als ze wegvallen. Het was een hartverwarmende, avondvullende show van Moonspell waar wij – en vele anderen – intens van genoten hebben.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Moonspell.