Ik was nog nooit in het Burgerweeshuis in Deventer geweest. Van de buitenzijde is het een prachtig, oud gebouw. De binnenkant heeft ook nog verschillende oude elementen in zich; de concertzaal is meer een stap terug in de tijd. Een echte old school zaal: erg donker en mistig (met dank aan rookmachine) en met laag podium én laag plafond. Maar zeker ook gezellig en intiem.

Zoals gezegd had het Monomyth schip een hele tijd in de haven gelegen. Men wilde erg graag uitvaren maar door wat tegenslagen bleef men langer aangemeerd liggen dan gepland. Maar eindelijk is daar dus het nieuwe album én de tour die daarbij hoort. Om 21.35 uur beklommen de vijf heren van Monomyth het podium. We horen het geluid van een schip over de golven, het kraken van houten deuren en vloeren en heel langzaam horen we de toetsen van Tjerk Stoop, de drums van Sander Evers, de bass van Selwyn Slop en de gitaar van Boudewijn Bonebakker binnen komen: de band opent ijzersterk met ‘Aquilo’. Met Zwitserse precisie metselt de band een heel fijn totaalgeluid in elkaar wat de luisteraar direct meeneemt op een fijne, muzikale reis. Wanneer je denkt helemaal weg te glijden over de golven van een willekeurige zee, zet de band halverwege het nummer een geweldige break in. De gitaar van Bonebakker en de bass van Slop zorgen voor een geweldige groove die repetitief je hoofd in wordt geramd. Wat is dat fijn gedaan.

Van een andere orde, maar eveneens erg indrukwekkend is ‘Eurus’, eveneens van het nieuwe album Iets meer uptempo (alhoewel, hehehe) en met een dominante ritmesectie: Slop zorgt voor een log fundament, Bonebakker mag een solowerk er tegenaan gooien en Evers drumt onverstoorbaar dat heel zootje bij elkaar. Zo knap hoe de band die discipline – alleen functionele noten worden gespeeld – altijd vasthoudt. Toetsenisten Tjerk Stoop en Peter van der Meer pakken de gitaren er ook bij en aldus worden door drie gitaren en één bas erg mooie structuren neergezet. Ik moet zeggen dat het ook allemaal goed klinkt in het Burgerweeshuis, ondanks de toch niet optimale akoestiek van het pand. Dus complimenten voor de apparatuur van de venue én voor de geluidsvrouw van de band: ze laat het geluid van de heren fantastisch binnenkomen. Iets minder complimenten voor de man van het licht: die drukt wel erg vaak op de knop van de stroboscoop. En aangezien die nogal laag hangen wordt het voor sommige aanwezigen wel haast onmogelijk om naar het podium te blijven kijken. Middels ‘The Groom Lake Engine’ grijpt de band gelukkig ook terug naar haar debuutalbum en wordt duidelijk dat deze songs nog steeds relevant zijn. Dat geldt evenzeer voor één van mijn favoriete tracks, ‘Ark M’ van het album ‘Further’ uit 2014. Met een waanzinnige spanningsboog blijft dit nummer van begin tot eind spannend en dus boeiend.

Gedurende het optreden valt op dat de band echt in topvorm is. Het is een geoliede machine, muzikanten die elkaar aanvoelen. Rustig kabbelende passages klinken net zo overtuigend als meer heavy groovende, soms bijna hallucinerende stukken (het nieuwe ‘Auster’ maar vooral ook afsluiter ‘LHC’!!). De bezoeker kan zodoende genieten van zweverige, slepende postrock melodieën, maar ook van stuwende, ritmisch gedreven structuren. Jammer is het dan ook dat het schip al na 75 minuten terug de haven in wordt gevaren. Voor mij hadden ze nog wel een omweggetje mogen maken middels ‘Vanderwaalskrachten’, maar dat houd ik wel te goed voor een volgende keer. Ga deze band zien en horen mensen: dit hoort bij het beste wat ons land muzikaal te bieden heeft.