Het is moeilijk te bevatten hoe een stad als Umeå, volgens de laatste tellingen qua grootte de twaalfde stad van Zweden en vergelijkbaar in grootte met Almelo, zoveel bijzonder goede metalbands kan voortbrengen. Nu is de schier oneindige hoeveelheid Zweedse heavy bands al bizar, dus wat dat betreft zullen er best wel wat uit het zelfs voor Zweedse begrippen afgelegen Noordelijke Umeå komen, maar het idee dat bands als Cult of Luna, Meshuggah, Naglfar en Moloken (om de bekendste maar te noemen) allemaal uit dezelfde plaats dicht bij de poolcirkel komen is amper te geloven. Goed, Umeå heeft een universiteit, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Almelo, wat ongetwijfeld voor een behoorlijke impuls zorgt, maar dan nog.

Moloken is misschien niet de meest succesvolle dan wel invloedrijke band uit de Umeå scene, die eer wordt ongetwijfeld gedeeld door Cult of Luna en Meshuggah, het is wel een interessante band die enigszins ten onrechte in de schaduw van de genoemde grote broers uit de stad staat. Stilistisch meer verwant met Cult of Luna verwerkt Moloken de bittere kou van het hoge noorden tot een verschroeiende mix van death, progressive, doom en black metal met een vleugje post weet-ik-veel.

‘Unveilance Of Dark Matter’ is het vierde album van de band. Vier albums in twaalf jaar tijd, zeer productief kun je Moloken niet noemen. Misschien maar goed ook, want het zou niet te doen zijn om elk jaar een dergelijk complex werkstuk af te leveren, laat staan het als luisteraar te verwerken. Want het is niet niks wat er over ons uitgestort wordt. Van de elf tracks op het album zijn er drie instrumentale intermezzi. Ingetogen maar duister en dreigend vormen ze een tegenwicht tegen de intense uitbarstingen van post metal.

Het openingsnummer ‘This Love Is A Curse’ is vooral dat: een kort intro om ons warm te maken voor wat volgt. En wat volgt is een op het eerste gehoor tamelijk chaotische bak post-metal sludge met een duidelijke hardcore insteek. Maar schijn bedriegt, onder de dissonante riffs en intense screams schuilen melodielijnen die verdacht progressief klinken. Alsof Voivod en AmenRa een monsterverbond zijn aangegaan, zo klinkt ‘Unveilance Of Dark Matter’ en naar mate de plaat vordert, verschuift de focus steeds meer van een opgevoerde versie van de post metal à la stadsgenoten Cult of Luna en bands als Gojira en AmenRa naar iets dat een stuk minder makkelijk te categoriseren valt en zich grotendeels onttrekt aan de traditionele hokjesgeest binnen de metalwereld. Deels progressief, deels death, deels sludge maar met een prominentere rol voor de bas van Nicklas Bäckström en de karakteristieke en vrij a-typische stemming van de gitaar van Kristoffer Bäckström, klinkt de band vooral als Moloken. Een tamelijk uniek geheel dus. Semi-opener ‘Surcease’ mag dan een rechtse directe zijn waar Mohammed Ali jaloers op zou zijn geweest, feit is dat de tweede helft van het album verreweg het sterkst is, vooral omdat de band daar het verst van de gebaande paden durft af te wijken en zijn eigen koers te varen. Melancholiek en minimaal gitaargetokkel wordt op een organische manier afgewisseld met post-metal gespeeld op hardcore ramming speed. Het klinkt misschien onwerkelijk maar het werkt. Het mooiste voorbeeld van de contrasten waarmee Moloken speelt is te horen aan het eind van het album: eerst wordt de luisteraar met ‘I Still Can’t Hear You’ bijna in slaap gesust, waarna in het afsluitende titelnummer alle registers nog een keer worden opengetrokken, om vervolgens weer stilletjes af te sluiten met een langzaam uitdovende hartslag.

Met ‘Unveilance Of Dark Matter’ bewijst Moloken niet langer een van de vele andere bands uit het verre Umeå te zijn. Het is een van de grote jongens uit die stad, en dat wil wat zeggen.