Gadver, zie ik dat goed? Zeventien minuten voor het openingsnummer? Dat klopt niet, zal wel een vergissing zijn, even checken. Neen! Dus wel zeventien minuten. Een gevoel van weerzin overvalt me als ik er nog maar aan denk hiernaar te moeten beginnen luisteren. Een uur verdeeld over zes nummers gaat deze ‘Alpenpässe’ van het Amerikaanse Minenwerfer duren. Zit ik niet echt op te wachten.

Maar wat me op voorhand de langste zeventien minuten ooit gingen lijken, is uiteindelijk zeventien minuten genieten geworden. En ook zeventien minuten wroeging. Wroeging omwille van mijn vooroordelen. ‘Der Blutharsch’ is namelijk een prachtige song die zelfs alleenstaand uitgebracht had kunnen worden. Laat ons zeggen als mini-LP of iets. De intro op zich is nog niet zo spectaculair, maar hier geven de melancholische klanken reeds een onaangenaam aangenaam gevoel dat je nog lang zal achtervolgen. Het nummer is heel gelaagd, met diverse schakeringen en onverwachte wendingen, fantastisch gitaarspel en subtiele baslijnen. Het stuk rond de tiende minuut is fenomenaal, rockend, progressief, in ieder geval ronduit knap!

De lange, dreigende aanloop en de militaristisch aanvoelende drums in ‘Dragging The Dead Through Mountain Passes ‘ passen net zoals de titel perfect in het oorlogsthema dat Minenwerfer hier aanboort, namelijk de ontberingen van soldaten aan het front in de Italiaanse Alpen in de Eerste Wereldoorlog. De harde realiteit van toen wordt nog meer bezongen in ‘Cloaked In Silence’ en ‘Kaiserjägerlied’, die samen ook een slordige twintig minuten duren. Hetzelfde niveau als in de opener wordt niet meer gehaald, maar het blijven meer dan uitstekende black metal songs, die meer dan eens worden opgeluisterd met een akoestisch tussenstuk of gesproken vocalen, en wederom melancholische en sfeervolle taferelen. ‘Tiroler Edelweiss’ begint met een akoestisch gitaarriedeltje, één of ander fluitinstrument en clean gezongen vocalen en zal nooit een metal nummer worden. Volkomen overbodig wat mij betreft en al zeker te lang met vier en een halve minuut, muzikaal in orde of niet. Wel begrijpelijk van Minenwerfer om hun verhaal zo volledig mogelijk te willen maken. Gelukkig knallen ze er nog een mooi einde aan met het alweer verrassende ‘Withered Tombs’. Er wordt zelfs een ouderwetse thrash riff boven gehaald.

‘Alpenpässe’ moet je gewoon gehoord hebben! De vaak lange instrumentale stukken zijn gewoonweg magnifiek geschreven en het openingsnummer is van het beste dat er dit jaar te horen valt, voor de volle zeventien minuten lang! ‘Wachtmeister Verwüstung’ is waarschijnlijk de best drummende gitarist ooit, of de best gitaarspelende drummer, maakt al niet uit! Wat een klasbak! Laat je vooroordelen dus maar varen en ga zo snel mogelijk op zoek naar een exemplaar van dit album.