We schrijven alweer 2024 en het is inmiddels drie jaar geleden dat we middels ‘A Virtual World’ getuige mochten zijn van het vermogen van Metalite om pakkende elektrometal te schrijven. Drie jaar is een mooi interval tussen twee albums en Metalite volgt in die zin keurig de regels, want ‘Expedition One’ zit in nu het verschiet en dit zal het vierde album van de band worden. Ook op dit wapenfeit is de band geen millimeter afgeweken van hun vaste formule. Dus ja het is meer van hetzelfde, maar dat heeft bands als Ac/Dc en Sabaton ook bepaald geen windeieren gelegd dus geef ze eens ongelijk. De ruime ervaring in dit hoekje resulteert namelijk ook in een plaat die gewoon weer erg goed is.

Met de vermetalde elektropop zit Metalite in het hoekje van Amaranthe en Beast In Black, terwijl ze ook elementen lenen van andere female fronted groepen als Delain. ‘Expedition One’ is een conceptplaat geworden. Op het album wordt eigenlijk het verhaal van Ayreon’s ‘The Dream Sequencer’ verteld, alleen heeft Metalite de doomsday clock dertig jaar naar voren gezet. Nouja, beter goed gejat dan slecht verzonnen zullen we maar zeggen! Openend met de titelsong zet de band de toon met een pakkende hymne waarin vooral de gitaarsolo er lekker uitspringt: we hebben het tenslotte nog steeds over metal! Met wel zestien nummers met een totale lengte van bijna zeventig minuten hebben we wat kwantiteit betreft niks te klagen, en hoe verder op het album je komt merk je dat er op kwaliteit ook weinig af te dingen valt. Snelheidsmonsters als ‘Aurora’ en ‘Cyberdome’ worden afgewisseld met steviger stukken als ‘Disciples Of The Stars’ en het opvallend getitelde ‘CtrlAltDel’. Ook aan de ballad is gedacht met ‘In My Dreams’, waarbij gezegd moet worden dat ballads schrijven misschien niet de sterkste kant is van Metalite. Ook een opvallend instrumentaal stuk is aanwezig in ‘Utopia’, wat nog opvallender misschien nog wel mijn favoriete nummer is, juist omdat de band hier wat meer uit de comfortzone durf te kruipen. Alles bij elkaar is zeventig minuten lang, maar de band weet de aandacht aardig vast te houden wat in onze “overaanbod-on-demand-tijd” best een prestatie mag heten.

In de categorie verhalende albums is Metalite (natuurlijk) geen Queensrÿche, Savatage of Dream Theater, en het verhaal komt eigenlijk niet zo lekker van de grond. Muzikaal is er echter meer dan genoeg om van te genieten. Hopelijk krijgen we binnenkort eens de kans om de band live in actie te zien. In een ver verleden is de band blijkbaar eens in Helmond geweest, maar sindsdien is er weinig activiteit geweest buiten Scandinavië. Wie brengt deze dame en heren weer eens naar West-Europa?