Het is niet zo aantrekkelijk om als een van de eerste bands te moeten spelen op een festival dat vier dagen duurt. Aan de andere kant, je staat er maar mooi en het publiek is nog fris en fruitig, dus waarom niet. Bovendien is het een eer om een tweede keer te mogen spelen op een van de meest prestigieuze festivals ter wereld. Wellicht ging dit soort gedachten door de hoofden van de luitjes van Messa, de Italiaanse band die weliswaar al enige erkenning onder kenners genoot dankzij de eerste twee albums, maar over het geheel genomen nog vrij onbekend is.

De eclectische heavy rock, zowel jazzy als psychedelisch met oriëntaalse wereldmuziek invloeden, heeft wel wat weg van de occulte doom rock van bands als The Devil’s Blood en Wolvennest, al is het maar vanwege het feit dat Messa zich, geleid door de krachtige stem van een indrukwekkende zangeres, een weg baant door de hoge golven van de Sabbathiaanse rock.

Uitgelezen materiaal voor een festival als Roadburn dus en waarschijnlijk knepen de bandleden zich in hun handjes toen de uitnodiging in de mailbox viel. Dat het op donderdagmiddag zou zijn, het moment dat de meeste festivalgangers nog in de rij voor de polsbandjes staan, snel een festivalshirt kopen voor ze uitverkocht zijn of hun eerste biertje van het festival willen scoren, dat maakt niet zo veel uit. Binnen is binnen en wie weet wat het oplevert. In ieder geval een recensie bij Arrow Lords of Metal, want na beluistering van het nieuwe album ‘Close’ is één ding duidelijk. We gaan niet dezelfde fout als in 2019 maken, toen Messa in het Patronaat speelde en we dat drie man sterk volkomen negeerden.

‘Close’ is een overrompelend en eclectisch dubbelalbum met vooral lange tot zeer lange songs. Op twee korte intermezzo’s na duren alle nummers op het album zes minuten of meer. Hoewel er uitstapjes zijn richting jazz en hardcore punk is ‘Close’ vooral een Oosterse doommetal versie van Dead Can Dance, verrijkt met bijzondere instrumenten als de oud, doedoek en luit, naast saxofoon, moog bas en Fender Rhodes piano. ‘Close’ begint met eenzame akkoorden van zo’n Fender Rhodes, voordat na een minuut de rest van de band inhaakt en zangeres Sara een eerste keer laat horen hoe ze het beste van Grace Slick en Anneke van Giersbergen in zich verenigt. Het openingsnummer ‘Suspended’ is izowel een samenvatting als een teaser van het album, alle elementen die daarna nog zullen volgen zijn in dit ene nummer samengebald. De continue tempowisselingen en de dynamiek van snelle van fuzz en distortion uit hun voegen barstende riffs, aan blastbeats herinnerende drumsalvo’s en ingetogen jazz spielerei maken het luisteren naar dit album een bijzondere ervaring. Maar dan, juist als je na de eerste nummers denkt het spelletje van Messa door te hebben, gooit de band het weer over een andere boeg. ‘Orphalese’ is een nummer dat traditionele muziek uit het Midden-Oosten vertaalt naar rockmuziek. Messa grossiert op ‘Close’ in grootse rock die tegelijkertijd intiem is, waarbij klassieke doommetal naadloos blijkt aan te sluiten bij traditionele Arabische microtonale toonladders. De souplesse waarmee dit gaat doet het makkelijk lijken, maar er zijn voorbeelden te over waarbij bands zich lelijk vertild hebben aan het fuseren van hun rock met exotische muzieksoorten.

Misschien dat de diverse achtergronden van de bandleden er mede toe hebben geleid dat dit een band is die zich niet in een hokje laat stoppen. Niet iedere drummer rekent zowel John Bonham als Dave Lombardo en Buddy Rich tot zijn voorbeelden en dat gitarist Alberto jazzgitaar op het conservatorium heeft gestudeerd, dat is te horen. Dus we spelen doommetal? Prima, maar dan wel met een Arabisch akkoordenschema, af en toe een atonale jazz solo en traditionele instrumenten naast de standaard rock setup van gitaar, bas en drum . Die vreemde akkoorden klinken soms wat vreemd in onze westerse oren, maar je hoeft geen doorgewinterde kenner van niet-westerse muziek te zijn om te kunnen genieten van ‘Close’. In tegenstelling tot bands als Altin Gün die traditionele oosterse muziek met een modern westers sausje maken, blijft voor Messa de klassieke hardrock het uitgangspunt. De laag die daar aan toegevoegd wordt maakt dat ‘Close’ binnenkomt op alle zintuigen. Filmische muziek die je meeneemt naar andere werelden is een understatement. Dit is muziek die je kunt proeven en aanraken, met teksten die je kunt ruiken. En die totaalervaring maakt ‘Close’ zo’n bijzonder album. Wanneer je zo gelukkig bent kaarten te hebben voor Roadburn: vergeet die T-shirts. Dat bier komt wel (en is toch veel te duur). Messa mag je niet missen en het Arrow Lords of Metal team gaat de fout van 2019 niet nog eens maken.