Allereerst aandacht voor het feit dat we hier de maken hebben met de Duitse thrash band en niet met de Italiaanse gothic band met dezelfde naam. Er zit namelijk nogal wat verschil in de muziek. Het verhaal van deze Duitse band is verder even bijzonder als treurig en hoopvol. Opgericht in Erfurt, in de voormalige DDR in 1985, liep de band tegen nogal wat tegenslagen aan. Zo hebben ze te maken gehad met het overlijden van een bandlid en vervolging door de Stasi, de toenmalige Oost-Duitse staatsveiligheidsdienst. Die Stasi heeft de band dan ook eind jaren-80 verboden omdat metal de staatsveiligheid in gevaar zou brengen. Een algehele teleurstelling in de mensheid is dan ook wat je in hun muziek kan proeven, ruiken en voelen.

De band ploegt echter verder, zoals het een Duitse diesel betaamt. We zijn inmiddels echter pas toe aan het vijfde volwaardige album. Hun vorige platen lieten een soort van power-thrash horen, met een vervelend, naar, roestig, rauw randje. De teksten zijn in het Duits en geven de muziek daardoor een extra nare sfeer mee. Zanger Oliver Hippauf heeft een stem die het midden houdt tussen die van Chuck Billy (Testament) en Mille Petrozza (Kreator). Maar hij is in staat om zijn zang toch een melodieus accentje mee te geven. De teksten gaan vrijwel altijd over oorlog aan de uitwassen die daar mee gepaard gaan. De band belicht hier veel onderdelen van de (Duitse) 2^e wereldoorlog, maar vergeet daarbij de andere kant niet. We hebben hier dan ook niet te maken met een politieke band en al helemaal geen ‘foute’ band. Zo worden heldhaftige Russische daden zeker niet overgeslagen en krijgt het naziregime er regelmatig van langs. Ook treffen we altijd puur verhalende nummers aan zonder dat één kant specifiek belicht wordt. Met ‘Gedankenwächter’ komen we onderwerpen als godsdienstwaanzin, hebzucht, massale zelfmoord, hypocrisie, foltering en andere gezellige zaken tegen. Zoals altijd heeft de band haar duistere gedachtes vorm gegeven in een aantal thrash granaten.

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, maar ik moet helaas toch concluderen dat ik wat teleurgesteld ben ik dit album. Bijna alle ingrediënten zijn weer aanwezig; dat is het probleem niet. We horen nog steeds thrash met een sterk melodieus randje, maar nog altijd scherp, rauw en roestig. De muziek van deze band is een oude, verroeste cirkelzaag waarvan de tanden verbogen zijn. Daar krijg je uiteraard geen nette plankjes van. Toch lijkt dit album en intensiteit te hebben ingeboet ten opzichte van de voorgangers. De voorgaande albums kenden een soort van epische brute lompheid. Je weet weel, grof geweld waar je schoonheid in kan ontdekken als je het even de kans geeft. Dit album lijkt wat dat betreft minder te bieden te hebben. De band speelt netter, meer tussen de lijntjes dan ik gewend ben. Ook de epische grootsheid van vroeger mis ik. Op dit album beklijven de melodieën lang zo niet als op de vorige albums. De was altijd in staat hun brute thrash en melancholisch gevoel mee te geven. Dit was te danken aan een combinatie van de zang en treurige melodieën. De goede zang is gebleven, maar de grote melodieën zijn er een heel stuk minder. Om instrumentaal vlak zijn de grootse melodieën ook minder vertegenwoordigd dan vroeger het geval was. Ik voel er echt minder bij. Enige nummers die nog iets van het epische van vroeger hebben zijn ‘Wolfskinder’ en het afsluitende ‘Demmin’.

Het lijkt nu meer standard thrash geworden. Nu vragen jullie je af wat daar mis mee is natuurlijk. Voor de thrash liefhebbers is daar natuurlijk niets mis mee, maar ik mis echt de epische grootsheid van de melodieën en melancholie. Dit album biedt aan de andere kant dan wel weer alles wat een thrash album moet bieden. Zo ligt het tempo vrij hoog, zijn er hakkende riffs, is de zang ruw en scherp en wordt er lekker gesoleerd. Jawel, dit is wel degelijk een lekker stevig thrash album welke albums van de meeste collega’s declasseert. Mijn teleurstelling komt echt alleen van de verwachtingen die ik had op basis van wat men eerder produceerde. Wanneer je een lekker stevig, goed klinkend (!) thrash album erg kan waarderen hou je van dit album, dat kan eigenlijk niet anders.