Jullie zesde album ‘Carnival Of Killers’ is een dijk van een album geworden. Waar vinden jullie steeds die inspiratie over seriemoordenaars die leefden over een periode van honderd jaar?
Het laat onze vooruitgang horen. Elk album klinkt een beetje anders. Op het nieuwe wilde ik een pak meer variatie horen en ook mijn zang tot het uiterste laten gaan. Je hoort tussen de nummers onderling heel veel verschil. We hebben echt ons best gedaan. Ik hoop dan ook dat iedereen ervan kan genieten want eigenlijk is het ons beste album ooit.

Moest je met ooit een etentje bij kaarslicht kunnen hebben met een van die kerels of vrouwen, heb je dan een voorkeur?
Ik weet het niet echt. Ik heb wel John Wayne Gacy ontmoet in de dodencel. Ik ben er tot drie maal toe op bezoek geweest. Samen met Dennis The Menace, onze drummer. Ik had Gacy enkele keren geschreven en ineens nodigde hij ons uit. Het was maar vijf uurtjes rijden van waar ik woon. Kaarslicht was er niet bij maar hij nodigde ons wel uit om te blijven eten. Jammer dat het gevangeniseten zo erg leek op hondeneten. Ik maakte de beruchte John Wayne Gacy wijs dat ik vegetariër was, maar dat was gelogen. Maar zo moest ik enkel de aardappelpuree en erwten opeten en was ik van die vieze brokken gevangenisvlees vanaf. Het was wel een speciaal moment in mijn leven dat ik eens wilde meemaken. Uiteindelijk hebben we wel lange gesprekken gehad. Zo heb ik verschillende foto’s samen met hem en hij gaf me enkele van zijn schilderijen mee. Een ervan was een schilderij van Pogo The Clown met een circustent als achtergrond. Je weet dat zijn bijnaam Pogo The Clown was. Zo kwam ik dan op het idee van de albumcover. Het is eigenlijk een van de beste covers die we al gehad hebben en het idee kwam dus van de John Wayne Gacy.

Een album van Macabre staat steeds garant voor een resem van stijlen. Dat gaat van grindcore tot death metal, heavy metal, rock en iets dat je nog het best kan beschrijven als oempa oempa. Moet je een beetje intellectueel gek zijn om zoiets te bedenken?
Niet echt. Ik ben al wat ouder en groeide op met de radio. Ik luisterde vooral naar die top veertig hits van de jaren zestig en zeventig. Ik ben al heel mijn leven een fervente karaoke zanger. Ik zong al die nummers eerst thuis met een microfoon alvorens ik naar de karaoke bar ging. Zo oefende ik meer als honderd nummers in variërend van The Beatles, Johnny Cash en Elvis Presley. Die namen waren de grootste inspiratie voor mij. En dat over tientallen jaren heen. Ik hou ook wel van Black Sabbath maar in die periode bestonden er nog geen death metalbands. Ik voegde dat later toe. Op dit album, ben ik verantwoordelijk voor alle zangpartijen. Onze bassist die vroeger ook wel eens meezong, leeft in een andere staat. Toen hij langskwam, was er juist tijd voor zijn baspartijen.

Je kan Macabre gerust een legendarische band noemen. Maar dat geheimzinnige heerst ook wel een beetje omdat je in de vijfendertig jaar van jullie bestaan slechts zes albums uitbracht. Tussen ‘Grim Scary Tales’ en ‘Carnival Of Killers’ zit zelfs een periode van negen jaar.
Ik heb nooit iets willen forceren door elke drie jaar een album uit te brengen. We zochten een platendeal en wilden nergens overhaast tekenen. Er waren een pak aanbiedingen maar uiteindelijk kwamen we bij Nuclear Blast terecht. In 1993 zaten we al eens bij hun maar dan waren ze nog een pak kleiner. Momenteel zijn zij het grootste metal label ter wereld. Ze hebben een enorme catalogus en gaan onze voorgaande albums opnieuw uitbrengen. Zo zullen een pak meer mensen ons werk leren kennen. Maar het zal nu wel geen tien jaar duren eer we nog eens met nieuw werk tevoorschijn zullen komen. Als de tijd rijp is, begin ik eraan.

Het artwork is echt wel goed. Het heeft iets weg van een kindertekening maar dan op een macabere manier. Was dat waar je echt naar zocht?
Helemaal. Het idee kwam dus van Gacy zijn schilderij. Ik heb een goede vriend in Australië die ook tattoo artiest is. Laz Gein, hij zit ook op Instagram. Hij stuurde me verschillende tekeningen van seriemoordenaars op naar mijn smartphone. We pasten die dan aan tot ze helemaal klaar waren en herschikten ze tot het helemaal in orde was. Het is een van onze beste covers ooit.

Met ‘Warte, Warte’ deed je zelfs een nummer in het Duits. Spreek je dat eigenlijk?
Ik ken een paar woorden. Maar het was een oud nummer waar een oom me ooit eens over aansprak. In Duitsland was het destijds een hit. Ik heb dat nummer eigenlijk nooit teruggevonden. Uiteindelijk vond ik het dan toch terug via mijn smartphone. Ik dacht direct wauw, op zoiets wacht ik al jaren. Ik maakte er dan mijn eigen versie van. Ik heb in Chicago een vriend wonen die de Duitse taal perfect machtig is. Hij hielp me met de vertaling en de uitspraak. Dus Duitsers gaan me perfect kunnen verstaan. Maar het bleef een heel moeilijk te zingen nummer.

Mijn kinderen kennen de melodie van ‘The Wheels On The Bus’. Ik denk dat jullie zowat de enige band zijn die van een kinderlied een nummer over Ted Bundy kan maken.
Er is zelfs een video van gemaakt die uitkomt op de dag van de officiële albumrelease. Het is een nummer dat ik al ken sinds mijn kindertijd. Mijn moeder kocht verschillende kinderalbums en het er stond ergens op. Toen ik groter werd en opgroeide is die melodie me altijd bijgebleven. Het is rare muziek maar ik kan het wel smaken. Als je dat hoort terwijl je aan het werk bent, ga je de melodie toch blijven onthouden. Het klinkt zelfs nog raarder als we zingen over een seriemoordenaar op de melodie van een kinderlied.