Een van de meest tot de verbeelding sprekende bands is het Amerikaanse Macabre. Het trio is al samen sinds de jaren tachtig en dat alleen is al een unicum op zich. Sinds hun debuut ‘Gloom’ uit 1989 zijn hun macabere teksten over seriemoorden een voorbeeld voor talloze death metal en grindcorebands die zich sindsdien ook bedreven hebben in onderwerpen over het gore horror genre. Hoewel Macabre qua omschrijving dikwijls in het death metal genre wordt gestopt, zijn ze toch zoveel meer. Zanger Corporate Death kan zoveel meer als alleen maar grunten en beschikt nog over een aangename en warm zanggeluid. Invloeden van hardcore, punk, metal en zelfs een soort dat je niet beter kan omschrijven als oempa loempa muziek worden niet geschuwd.

Macabre heeft altijd een schare heel trouwe fans gehad. Sinds kort tekenden ze bij het grote Nuclear Blast en die samenwerking komt tot uiting in hun zesde album (EP’s en compilaties niet meegerekend) ‘Carnival Of Killers’. Het start en eindigt met dat typische kermisdeuntje dat je over de hele VS hoort. Om vervolgens verder te gaan met het stevige ‘Your Window Is Open’ dat een vet death metal nummer is met razendsnelle riffs en drumwerk. Het laat ook horen hoe  technisch onderlegd de band is. Vervolgens krijg je vijftien nummers te horen met elk een of andere morbide seriemoordenaar die de laatste honderdvijftig jaar zijn lusten botgevierd heeft op zijn medemens. Uiteraard zijn de meeste Amerikaans. ‘Joe Ball Was His Name’ gaat over The Alligator Man die heel wat slachtoffers maakte en deze voederde aan de alligators die hij in zijn tuin hield. Je hoort zowel dreigende gitaren als die voor Macabre typerende oempa loempa fragmenten. Ondanks de lugubere ondertoon krijg je zo een spannend maar ook tegenstrijdig grappig nummer.

Ook in het buitenland werd inspiratie gevonden. ‘Tea Cakes’ vertelt het verhaal over de vrouwelijke zeepmaker van Correggio die ergens in de jaren veertig een originele manier had gevonden om zeep en theekoekjes te maken. Muzikaal laat de band alweer heel wat veelzijdige ritmes horen in combinatie met grappige refreinen. En op ‘Warte, Warte’ wordt zelfs overgeschakeld naar de Duitse taal. Geen betere manier om de slager van Hannover te eren. De gitaren krijgen er zelfs een hillbilly sfeertje. Maar het klapstuk en bewijs van genialiteit hoor je in ‘The Wheels Of The Bug’. Het kinderliedje Wheels Of The Bus wordt getransformeerd naar een kwaadaardig nummer over Ted Bundy. Als uiteindelijk dat kermisdeuntje terug klinkt, heb je een mooi stukje geschiedenis achter de rug die alweer op vernuftige en originele wijze werd gebracht. Mensen die Macabre al kennen, zullen blij zijn met het vertrouwde geluid. En voor wie Macabre nog moet ontdekken, is dit zesde album de ideale manier.