Wie had er zo’n tien jaar geleden nog durven hopen dat Liquid Tension Experiment, in dezelfde formatie, nog een album zou uitbrengen? Nadat Mike Portnoy uit Dream Theater stapte leek een samenwerking met gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Rudess een zeer lastig verhaal. Toen Petrucci afgelopen jaar zijn solo album ‘Terminal Velocity’ uitbracht, met niemand minder dan Portnoy als drummer, leek een reünie met andere oud-bandleden niet meer zo onmogelijk. De aankondiging volgde al snel en inmiddels is het derde album van de band echt héél dichtbij want ‘LTE3’ is vanaf 16 april overal te beluisteren.

In 1999 kwam het album ‘Liquid Tension Experiment 2’ uit, het laatste werk van de band als je ‘Spontanious Combustion’ niet meeteld, dat is tweeëntwintig jaar geleden! De mannen zijn in de tussentijd ouder geworden en hebben ook meer ervaring opgedaan, dat hoor je tot zekere hoogte ook in de composities. De liedjes klinken soms wat volwassener en meer gedegen dan het oudere werk. Toch is de jeugdige energie niet verdwenen, al bij de eerste noten van de opener ‘Hypersonic’ wordt duidelijk dat er ook gewoon vol gas wordt gegeven. Maar gelukkig is niet het hele album een lange solo uit een verloren Dream Theater album, dat is ‘slechts’ het geval bij ongeveer de helft van de liedjes. De andere helft is wel echt andere koek, zo heb je bijvoorbeeld ‘Chris & Kevin’s Amazing Odyssey’ waarin Portnoy en bassist Tony Levin (ik denk met een strijkstok van een cello) met z’n tweeën een soort jamsessie hebben terwijl ze van de paddo’s hebben gesnoept. Laten we zeggen dat dit niet mijn nummer is. Het rustige ‘Liquid Evolution’ vind ik daarentegen wel weer interessant, jammer dat dit met bijna drie-en-een-halve minuut het kortste nummer van het album is. ‘Rhapsody In Blue’ is ook een vreemd liedje en daardoor ook wel interessant, maar een publieksfavoriet zal het waarschijnlijk niet worden. Bij de andere liedjes vind ik het ‘Dream Theater on steroids’ gehalte wel erg hoog. Of dat goed is of niet, dat zal afhankelijk zijn van de luisteraar.

Kijk, ‘LTE3’ is enerzijds een waanzinnig goed album die op technisch vlak iedereen achter zich laat, anderzijds voelt het vaak aan als een excuus om gewoon hele moeilijke dingen te spelen. Hoewel ik het bijzonder knap vind wat deze muzikanten allemaal wel niet kunnen moet ik eerlijk zeggen dat ik liever naar andere instrumentale prog luister, met meer verhalende composities. Soms zelfs zonder solo’s! Ik kan echt knettergek worden van het constante gepingel, zoals bij de eerste minuut van ‘Hypersonic’. Daartegenover staat weer dat er ook heel veel super gave riffs, solo’s en tempowisselingen in de muziek zitten met een hoog ‘holy shit’ gehalte. De luisteraar zal het zelf moeten ervaren, de muziek is in ieder geval niet voor iedereen weggelegd. Een album in de buitencategorie op het gebied van technisch vernuft maar waarin er tekort wordt geschoten op het gebied van mooie verhalende composities.