Hier en daar hoor je iets dat toegevoegd is, al is het maar een erg korte sampler. Is dat producer Erwin Hermsen zijn verdienste? Dit album klinkt enorm modern maar toch vertrouwd. Is dat wat jullie zoeken?
M: Toch wel, hij heeft veel dingen bijgevoegd die hij gaaf vond. Hij heeft een eerste mix gemaakt van de nummers en gevraagd of we die weg wilden opgaan. Er stond eigenlijk wat te veel op maar ik vond het wel gaaf. Uiteindelijk moet je dan je toestemming geven en geef je het letterlijk uit handen.

F: Erwin heeft met zijn producer-oren geluisterd en heeft er heel gave partijen aan toegevoegd, Hoorns en trommels en dergelijke en het waren heel mooie bijdragen. Tussen de nummers door zitten er enkele gave samplers en dan zijn er die dubbele zangpartijen. Hij legde er ook speciale effecten op maar die moet je dan terug live ook kunnen doen. Als je iets extra’s op het podium staat zoals een tweede microfoon met statief, staat dat meestal in de weg. Maar je maakt een keuze en dat vinden we wel tof.

M: Het geheel klinkt ook veel voller. Voor mij had het eerst iets minder mogen zijn maar het eindresultaat was uitstekend.

Maurice, jij hebt een enorme strot. Thrash en death maar toch zing je nog enigszins verstaanbaar. Waar heb jij deze keer jouw inspiratie gehaald? Is Tony Manero nog steeds jullie vaste tekstschrijver?
M: Ik hou niet van die gruntstijl met zanglijnen waar je helemaal niets van verstaat. Bij mij moet het verstaanbaar zijn. Je moet dan wel live je teksten nog van buiten kennen. Ik klink nu anders dan op ‘Sons Of The Jackal’ (2007) of ‘Feel The Blade’ (2008). Dan was mijn zang scheller maar naarmate ik ouder wordt, klinkt mijn zang steeds dieper. Ik ben er wel tevreden over. Tony schrijft nog steeds de meeste teksten. Twan heeft ook twee nummers geschreven. Tony zijn bijdrage kwam terug op het laatste nippertje en Twan had iets dat hij hem moest helpen. Ze klinken niet typisch Legion Of The Damned en daar ben ik wel blij mee.

Na bijna twintig jaar hebben jullie een unieke sound ontwikkeld. Is dat iets waar jullie trots op zijn.
M: Zeker, met alles wat we al uitgebracht hebben en hoe we het aangepakt hebben. Ook op businessvlak ben ik supertrots met onze aanpak. We zijn naar andere continenten kunnen gaan. Er is een enorm onderling vertrouwen en nooit ruzie. We zitten op één lijn en dat is supergoed. Dat maakt het nog steeds tot een plezier om op het podium te staan.

Zoals we een beetje gewoon zijn, gunnen jullie de luisteraar weinig tot geen rust. Of het moet al eens zijn door een outro zoals in ‘Behold The Beyond’. Is dat een beetje een sm-relatie met jullie als meester en die arme fans die helemaal uitgeput worden?
M: Haha, zo zie je dat wel niet als je een plaat moet maken. Het is al van tijdens het prille begin dat we dat doen. De riff is er en dan komt de rest. Zo blijven we gewoon doordoen. Legion Of The Damned deed het altijd al zo en dat blijft.

F: Er zijn niet van die inpakmomenten dat je zit weg te dromen. Je moet opgepakt worden en dat blijft. Dat vinden we met zijn allen supervet. Er moet nergens rust komen. Legion zoals Legion dat altijd al heeft gedaan.

Hier en daar is wel een lead gitaar te horen die erdoor klinkt samen met de riff maar aan het traditionele concept van telkens een lange leadgitaar erin te steken, is er bij jullie niet echt.
F: Precies, weet je wat het is, het moet het nummer dienen. Als je gewoon een solo speelt omdat het vereist is, is dat niet hetzelfde. Luister maar naar een nummer zoals ‘Behold the Beyond’. Waarom zou je daar een solo insteken? Het nummer vraagt er gewoon niet om. Een ander nummer heeft dan wel een behoefte aan een korte solo en dan komt het erin. Op ‘Contamination’ zit er dan terug een langer stuk dat als solo bedoeld is. Ik vind het vooral gaaf dat snellere stukken en tragere gecombineerd worden. Het staat op een plek die verrast. Niet in het midden of in het begin. Dat traditionele concept vermijden we.

Is het een idee om bij elk album een soort van ziektefondsverzekering bij te voegen. De nekherniabehandelingen gaan fiks omhooggaan. En als je dan denkt dat het over is, komt er nog eens de ultra thrasher in de vorm van afsluiter ‘The Poison Chalice’
M: Zo een nekkraag kunnen we er misschien nog bij krijgen. Dat is wel een goed idee. Dat gaan we eens bekijken (lacht). Het is in elk geval tof dat dat nummer als laatste komt, het is een supergave afsluiter. Het was trouwens een voorstel van de producer om met zoiets af te sluiten. Hij heeft de volgorde wat helpen bepalen. Dat gaat een enorme hulp zijn voor de luisteraar. Er werd op voorhand gekeken met wat het album begint, wat in het midden zit en hoe het eindigt. Het verveelt geen moment en je wordt ook niet compleet murw geslagen.

Na al die jaren hebben jullie nog steeds geen enkele toegeving gedaan hebben en blijven jullie in het genre verder doen. Is dat iets wat jullie trots maakt? Ik herinner me nog een T-shirt van Exodus: ‘’after all those years still no ballad’’.
M: Dat blijven we doen. Dan blijft het leuk. Je bent altijd heel benieuwd te zien wat de muziek gaat doen met het publiek. Of het blijft opzwepen en energie gaat geven.

Opvallend is dat in jullie beginjaren, er bijna jaarlijks een nieuw album kwam. Dan liep dat uit tot drie jaar en nu al vier. Hoe komt dat? Wordt opnemen steeds minder belangrijk?
M: Je kan het niet vergelijken met onze beginjaren want die waren super hectisch. Ons debuut ‘Malevolent Rapture’ lag al lang op de planken. De volgende albums waren eigenlijk al opgenomen. Het volgde elkaar gewoon op en dat waren ook de plannen van ons management en het label.

Nu kent iedereen ons en kunnen we al eens een stilte inplannen. We hadden de periode meegemaakt waar je de band niet meer kon zien of luchten. Ze wilden van ons een beetje de nieuwe Machine Head maken. Het is echter begonnen als een hobby en het is nog steeds een hobby. Dat professionele zou ons toch niet lukken. Nu is de druk wat van de ketel en alles is goed gebalanceerd. Je doet enkel de leuke dingen, zeg maar de krenten uit de pap halen. Soms een paar jaar niet en dan terug. Er is nergens nog een verplichting die we moeten doen. Uiteraard mag je geen vijf of zes jaar wachten om een album uit te brengen want dan ben je uit de markt, zoals zoveel bands. Vier jaar ertussen is echt wel het maximum.

Hoe verliepen de opnames trouwens. Het is een beetje typerend dat jullie de nummers al zo goed op voorhand ingeoefend hebben, dat jullie nooit lang in de studio moeten zitten.
M: Toen we op een gegeven ogenblik wel de studio in moesten, verwachtten we dat iedereen wist wat te doen. Omdat het kon. Zo bereikten we het maximale resultaat en op een paar dagen stond bijna alles erop. Op korte tijd werd alles opgenomen en was de mix klaar. Heel wat producers houden van die manier van werken. Er zijn bands die nog maar een halve plaat klaar hebben en dan nog in de studio van alles moeten verzinnen. Dat willen ze liever niet. Je hebt een studio geboekt voor een bepaalde periode en tegen dat die eindigt, moet alles klaar zijn. Behalve dan de teksten die altijd op het laatst komen. Die werkwijze hebben we altijd al gevolgd.

Napalm Records zal ook wel blij zijn dat het zo snel opgenomen is.
M: Ja, die zijn altijd onder de indruk en ze vinden het een heel sterk album. Er staat wel geen nummer op zoals ‘Werewolf Corpse’ maar die tijd hebben we gehad. We moeten ook eens iets anders doen, anders klinkt het te geforceerd. Deze plaat is eigenlijk een typisch Legion nummer en onze drummer Erik (Fleuren) vond dat er dan een snel nummer moest opstaan. Maar wie zegt dat? Dat is ons eigen gevoel. Gewoon tien gave nummers die tof zijn en niets dat echt moet omdat het op Legion moet trekken. Dat zou ik raar werken vinden.

Het album verschijnt op zes mei 2023. De meeste bands hebben vooraleer ze een album uitbrengen, al drie of vier video’s laten verschijnen. Bij jullie is het nog wat stil. Kunnen we nog wat verwachten?
M: 27 februari verschijnt de eerste video. Dan komt er een lyric video en nog eentje bij de release. Dat is ook wat de reden waarom we zoveel tijd nemen om video’s uit te brengen.

Hoe staat de agenda trouwens gevuld voor komend jaar?
M: Er staan al heel wat festivals op het programma waaronder Wacken, Graspop en Summer Breeze de voornaamste zijn. Maar er zijn ook kleinere festivals.

F: Komende zomer zullen we maximaal tien dagen vrij zijn. Of neen, slechts negen.