Wij duiken even terug in ons archief en noteren dat het sinds 2014 geleden is dat we het vorige album ‘Melting Sun’ van Lantlôs besproken hebben. Markus Siegenhort AKA Herbst heeft als bezieler dus ruim de tijd genomen om de volgende stap in zijn muzikale carrière te nemen met het vijfde album ‘Wildhund’. Ook ditmaal deed hij zo goed als alles zelf, maar er is wel bijstand van drummer Felix Wylezik.

Lantlôs heeft altijd een opmerkelijke muzikale evolutie vertoond op elk album. Begonnen in 2005 was black metal toen het uitgangspunt (met zanger Alboin van Eïs op zang), maar enkele albums later was die taak voorbehouden aan Neige en ging de muziek veel raakvlakken vertonen met diens muziek in Alcest. Zo werd post rock en shoegaze de overkoepelende stijl, ook nog op voorganger ‘Melting Sun’ waar Herbst voor het eerst de zang zelf voor zijn rekening nam. Dat betekende cleane, egale, dromerige zang en een verdere verwijdering van alle zwartgeblakerde elementen van voorheen.

In die trant vervolgt ‘Wildhund’, maar – Lantlôs zou Lantlôs niet zijn – toch weer heel anders. Weg is het dromerige element en de mijmeringen over andere werelden en spiritualiteit. Ditmaal is het gitaargeoriënteerde alternatieve rock wat de klok slaat met in ‘Lake Fantasy’ en ‘Magnolia’ heel wat pit. De onrustige progressieve ritmes en patronen in ‘Home’ en ‘The Bubble’ verraden zelfs invloeden van Devin Townsend. Jan Kerscher, die de zang opnam, doet achtergrondzang in twee songs, maar verder komt alle zang op conto van Herbst, zelfs de uitzonderlijke, korte schreeuwpartijen in Amber’. In het rammende ‘Vertigo’ zorgt de zoete zang en het psychedelische gitaarwerk voor contrast. Nog meer uitwaaierende klanken horen we in ‘Planetarium’, dat trager verloopt en met een dromerige echo op zang en zwevende gitaar leads het meest aansluit bij vorig werk. Ook ‘Dog In The Wild’ – in feite de titelsong – neigt naar die stijl, maar verder is dit een uptempo plaat met een opmerkelijk opgewekt timbre die zelfs fans van Smashing Pumpkins en Foo Fighters mogelijk kan bekoren. De manier waarop Lantlôs zichzelf steeds opnieuw uitvindt, vergt moed en een brede muzieksmaak, maar het is altijd een resultaat van artistieke vrijheid