Ik had eerder geen idee waarom er zo veel metalbands Kurgan heten. De naam maakt op het eerste gezicht geen indruk, het klinkt niet echt onheilspellend of zo.. Onderzoek leert echter dat het Oost-Slavisch is voor grafheuvel uit de prehistorie. Kijk, nu snap ik het. Want wij metalliefhebbers zijn dol op alles wat met de dood en oude meuk te maken heeft. Of het heeft te maken met dat duistere karakter uit de film ‘Highlander’, dat kan natuurlijk ook. Gezien het feit dat er een hele zwik bands zo heten even wat verduidelijking: het betreft hier de Deense Kurgan die met ‘Yggdrasil Burns’ hun debuutalbum presenteert. Met een titel waar het woord ‘Yggdrasil’ in zit was ik bevreesd voor de zoveelste viking metal band, maar gelukkig is daar geen sprake van. Deze plaat staat bol van de Zweedse melodeath zoals we die heel goed kennen van Amon Amarth. Het geluid is dan ook absoluut Zweeds. Niet vreemd natuurlijk als je beseft dat Tue Madsen achter de knoppen zat, de man die veel bands die typische sound meegeeft.

Ik heb echter een beetje moeite met dit album. Niet omdat ik er qua muziek niet uit kom of omdat ik niet weet of ik het vet vind of niet, nee het is iets anders. Op ‘Yggdrasil’ staat namelijk niets wat je nog nooit gehoord hebt. Nu is dat niet zo’n drama, maar dit materiaal voegt echt niets toe aan dit genre. Wanneer ik moet oordelen over originaliteit of vernieuwing is dit een kansloos product dat direct naar de prullenbak kan. Maar goed, aan de andere kant heb ik van voor tot achter van dit album genoten, net als mijn buren, al dan niet vrijwillig. De melodieuze death metal zit namelijk vol afwisseling, spanning en is bij vlagen net zo episch als de muziek van hun grote voorbeelden.

Zuiver afgaand op luisterplezier is dit gewoon een lekkere plaat. En dat weegt voor mij dan toch zwaarder dan originaliteit en drang naar vernieuwing. Is dat voor jou wel belangrijk, trek dan gerust 20 punten van de score af.