Life Of Agony
Joey Z: “We zijn vier gewone mensen die ervan houden om muziek te maken. We zullen dat nog lang blijven doen.”
In 1993 zorgde Life Of Agony met hun debuut ‘River Runs Red’ voor heel wat nieuwe energie in de metalscene. Op korte tijd werd de band wereldwijd bekend. Enkele albums later werd het echter wat stiller met een split als gevolg. Zoals vrij gebruikelijk in de muziekwereld waar het grotere bands aangaat kwam de band in het begin van dit millennium alweer bij elkaar. Er volgde een turbulente tijd waar naast veel shows de diverse bandleden elkaar in diverse interviews keer op keer tegenspraken over de toekomstplannen van Life Of Agony. In 2014 echter weren er eindelijk spijkers met koppen geslagen en werd de band definitief nieuw leven ingeblazen. Dat resulteerde in 2017 in het album ‘A Place Where There’s No More Pain’ uit en nu, twee jaar later, komt met ‘The Sound Of Scars’ alweer een prima plaat aan. De meeste aandacht gaat meestal naar zangeres Mina Caputo, maar deze keer spraken we met gitarist Joey Z. Dit ontaardde in een heel leuk gesprek met een aangename Joey die ondanks alle successen, nog heel stevig met beide voeten op de grond staat.
Door: Koen de Waele Ι 19 september 2019
Hallo Joey. Hoe heb jij die toch wel hectische verandering ervaren van een onbekende New Yorkse band naar een band die wereldwijd miljoenen albums verkocht met hun debuut?
Je bedoelt natuurlijk ‘River Runs Red’. Dat succes kwam heel onverwacht maar uiteindelijk werd het te gek. Je bent jong en er zit wel iets in de muziek die je wil maken. Niemand van ons dacht aan wat er zou kunnen gebeuren. Zeker niet op die leeftijd. Maar het werd zo een leuke verrassing. Duizenden en duizenden mensen wereldwijd luisterden naar het album. Al die jaren later is dat nog steeds fantastisch. Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal over uitgefeest.
Wat is het grote verschil tussen de band in 1993 en 2019? Behalve de leeftijd natuurlijk?
Met kennis komt macht. Toen we destijds een pak jonger waren, heeft de muziekindustrie wel wat van ons geprofiteerd. Nu zijn we niet alleen slimmer, ook hebben we een pak meer ervaring. Als je jong bent, doe je altijd wel iets gek. Maar net zoals de band, zijn we als ook persoon en muzikant ouder geworden. Dat heeft ons veel geholpen. Life Of Agony is een beetje zoals rode wijn. Hoe ouder, hoe beter.
Uiteraard gaat dit album over het nieuwe album ‘The Sound Of Scars’. Het is nog maar twee jaar geleden dat ‘A Place Where There’s No More Pain’ uitkwam. Werd de creatieve modus opnieuw gevonden?
Ik denk het wel. Een paar jaar geleden kwam Veronica Bellino erbij als drummer. Dat was als een frisse wind die door de gelederen waaide. De andere drie en hiermee bedoel ik Alan, Mina en ikzelf, wilden blijven verder werken aan nieuw Life Of Agony materiaal. Veronica kan je beschouwen als een ontbrekend puzzelstuk. Toen ze erbij kwam, lukte het om terug nieuwe muziek te schrijven. Dat schrijfproces is helemaal anders verlopen als tijdens ‘A Place Where There’s No More Pain’. Dan was er minder onderling contact en het verliep vooral via het doorsturen van opnames via het internet. Deze maal wilden we terug naar de tijd van ‘River Runs Red’ en ‘Ugly’. Zeg maar terug naar de beginjaren van de band en naar wat ons toen zo uniek deed klinken. Heel wat nummers werden destijds gemaakt terwijl Alan en ik samen op de vloer zaten en riffs deelden. Die werkwijze werd terug gehanteerd. We waren steeds samen en wisselden voortdurend ideeën uit. Riffs veranderen maar ook andere zaken. Op die manier schrijft een echte band en dat maakt het verschil. We keerden helemaal terug naar onze roots.
Het concept van ‘The Sound Of Scars’ met de link naar ‘River Runs Red’ was een subliem idee. Van wie kwam dat?
We waren bij mij thuis al begonnen en hadden vijf nummers klaar. Met de Joey Z Ness Studio hier bij mij thuis, konden we alles zelf doen. Het album voelde al speciaal aan. Tijdens een koffiepauze zat ik samen met Alan (Roberts – bas). Hij bracht het idee aan om er terug een verhaallijn in te steken. Zeg maar deel twee van ‘River Runs Red’. Hij opperde het idee om te werken vanuit de verhaallijn van het hoofdpersonage van dat album. We gingen inpikken na zijn zelfmoordpoging en hoe hij met de littekens daarvan verder moest leven. We vonden het een briljant idee. Ik produceerde het album samen met Sylvia Massy. Maar ik nam ook een groot deel zelf op. Alle intermezzo’s heb ik zelf gemaakt. Ik schreef met Alan de verhaallijnen uit maar nam alles zelf op bij mij thuis. Heel veel werk maar een aangename ervaring. Omdat ik ook de gitarist ben, was het voor mij zelfs dubbel hard werken.
Die intermezzo’s waar je over spreekt zoals ‘Prelude’, ‘Now’ en ‘When’ klinken erg indrukwekkend. Maar vooral heel realistisch en confronterend.
Bedankt voor het compliment. Ik heb heel wat vrienden bij de politie en eerstehulpverleners. Een paar van hun deden de stemmen na. De persoon die je de jongen uit de badkuip hoort halen, is een echte politieagent. Hij hielp me niet alleen met de stemmen, ook de juiste terminologie bracht hij aan. Het was niet eenvoudig maar het moest zo realistisch als mogelijk klinken. Elk geluid is door mij gemaakt. Van voetstappen tot water dat druppelt.
Zit er iets autobiografisch in al die stukken?
Neen. De persoon waarom alles draait heeft bewust geen naam en stem. Alles rond hem werd opgenomen zonder hem zelf aan het woord te laten. Dat deden we ook bij ‘River Runs Red’. Je ziet en hoort alles via zijn zintuigen. Je bent als luisteraar zelf het karakter. Het is niemand van de band. Het draait volledig om jezelf. Dat is nu juist het leuke eraan. Je weet enkel dat het gaan om een mannelijk personage die tijdens het debuut nog een tiener was.
Al van tijdens het eerste nummer ‘Scars’ hoor je onmiddellijk de hand van Life Of Agony en dat puur door jouw gitaarwerk. Je riffs klinken eenvoudig maar heel catchy. Is het hard zoeken?
Niet echt. Het is iets dat komt door altijd maar te oefenen en te spelen. Na dit gesprek neem ik mijn gitaar en ga nog wat verder oefenen. Als je niets forceert, komen de riffs vanzelf. Ik neem die dan direct op. Maar niet alles is van mezelf hoor. Ook Alan speelt naast zijn bas behoorlijk wat gitaar. Hij heeft heel wat riffs zelf gevonden. Ik neem ze dan op in mijn eigen stijl met de nodige groove erbij. Dat was al zo tijdens de opnames van ‘River Runs Red’. Die grooves zijn helemaal terug met dit album. Soms schiet er iets in mijn hoofd. Dan loop ik zo gauw als mogelijk naar mijn gitaar, speel het en neem het op. Ik denk dan zelfs al na hoe het live gaat klinken. Dat is ook wel een belangrijk element in mijn stijl. Ik schrijf ze al met het oog om ze later live te spelen.
Op het nummer ‘Lay Down’ is er zelfs wat soul en blues te horen. Ben je ook fan van die genres?
Blij dat je dat gehoord hebt. Ik probeer nog steeds bij te leren en verschillende technieken te gebruiken. Dat kan bijvoorbeeld zijn door mijn handen anders te plaatsen. Bepaalde gewoontes verbreken is niet altijd gemakkelijk. Ik werk daar de laatste maanden heel hard aan en voel heel wat progressie in mijn gitaarspel.
Ook vocaal zijn er terug heel wat emotionele zangpartijen te horen.
Dat is zoals steeds het werk van Mina. Ze zingt vanuit haar situatie. Ze heeft een sterk karakter maar is ook een heel gevoelig persoon. Ze heeft al zoveel meegemaakt. Nog steeds heeft ze af te rekenen met personen die haar erg bekritiseren en zelfs pijn doen. Ik nam al haar zangpartijen op. Soms zong ze in de studio en begon ineens te huilen. Dat had ze enkele dagen rust nodig om emotioneel even tot rust te komen. Het is voor haar niet zo eenvoudig om over al die onderwerpen te zingen en ook nog eens je eigen littekens te dragen. De gevoelens en emoties die je hoort, zijn echt en zeker niet gespeeld. Ook in de toekomst schikken we zo verder te werken. Ze heeft een geweldige stem waar ze heel wat in kan verwerken.
Wonen jullie nog steeds in New York?
Ja hoor. Ik woon op Long Island en Mina in Brooklyn. Veronica woont eigenlijk in Los Angeles, maar haar ouders zijn van Long Island. Ze is dus niet zover van ons opgegroeid. Tijdens de opnames verblijft ze bij haar ouders. Alan woont in New Jersey en dat is ook vlakbij. Eigenlijk is dat het ideale scenario voor een band. Veronica gaf enkele weken terug een feestje bij haar ouders thuis. Het zwembad stond open, we hebben zelf gekookt. Het was er heel gezellig. Het is dus niet alleen op toer dat we samen zijn.
Zoals je reeds zei werd het album door zowel jou als Sylvia Massy geproduceerd. Hoe gingen jullie te werk?
Ik nam de nummers op. Ik ben dan bij Sylvia in haar thuisstudio in Oregon gegaan. De drumpartijen werden daar opgenomen. Ik nam dan de harde schijf met de opnames mee naar mijn eigen thuis studio. Ik heb dan de gitaarlijnen en intermezzo’s opgenomen. Zeg dus maar tachtig procent van het album. Dan werd alles terug naar Sylvia gestuurd. Met namen als Tool en System Of A Down heeft ze al een pak ervaring. Ze herwerkte alles en stuurde het dan terug. Dan gingen de opnames richting Howie Weinberg die Metallica’s ‘Master Of Puppets’ remixte en Nirvana’s ‘Nevermind’ masterde. Ik spendeerde maanden in de studio en het was een hele uitdaging want ik was er meestal alleen. Ik stelde mijn computer op, drukte op de opnameknop en begon alles te spelen. Ik ben heel organisch te werk gegaan. Net zoals in de oude dagen toen er nog met tape gewerkt werd. Ook met Mina haar zangpartijen en de bas is het zo gegaan. De perfectie van computertechnieken werden bewust weggelaten. Zo wil ik ook dat iedereen het album zo ervaart. Nergens werd iets bijgeknipt en terug geplakt.
Na jaren werd Sal Abruscato vervangen door Veronica Bellino. Was dat een grote aanpassing?
Veronica was de persoon waar we altijd al op gewacht hebben. Nu voelen we ons terug compleet als band. Ze brengt nieuwe zaken aan. Heeft een fantastische drumstijl en een groot gevoel voor humor. Ze brengt ons steeds aan het lachen.
Het leven van Life Of Agony draait voortdurend op toeren. Hoeveel maand per jaar ben je eigenlijk thuis?
Sinds Veronica erbij is, willen we nog meer toeren en de band terug laten groeien. We willen niet meer gezien worden als die jaren negentig band die af en toe nog eens een optreden geeft. We voelen ons terug jong. Niet dat ik me ooit oud gevoeld heb. De sfeer in de band zit fantastisch. Ook in de periodes dat ik thuis ben en andere bands produceer. Ik spendeer in die periodes heel veel tijd met mijn familie. Op deze leeftijd heb ik eindelijk de balans gevonden tussen mijn familie en mijn carrière als muzikant. Als je een leven als muzikant wil, moet je die balans echt wel vinden.
Ik heb jullie al een aantal keer live gezien. Op 30 oktober 2018 speelden jullie in het Casino in Sint-Niklaas te België. Daar heb ik de show van mijn leven gezien. Het zweet liep er letterlijk van de muren. Wat gevoel heeft het achteraf om zo een reactie van het publiek te krijgen?
Dat betekent alles voor ons. Als we op een podium komen is het telkens met het gevoel de laatste show van ons leven te spelen. Ik ben fysiek en mentaal te lezen als een open boek. Het publiek voelt zoiets aan. We willen dan ook zeker geen standaard show spelen en overkomen als een circus show. Ook aan de setlist wordt telkens gesleuteld. Ik ben nu al enthousiast om onze nieuwe nummers te spelen. In combinatie met ons ouder werk, gaat dat erg tof worden. Ook Doyle gaat komende toer mee als support. Je zal ons wel eens samen met hem zien op het podium. Maar ik wil er nog niet te veel over vrijgeven.
Jammer genoeg zag ik jullie ook live in augustus 2019 om de metaldag in Lokeren (België). De headliners waren Europe en The Scorpions. Een groot deel van de aanwezigen, waren dan ook voor hun gekomen. De klik met het publiek bleef wat uit. Is dat nog steeds een teleurstelling?
Als we er staan, voelen we zoiets wel aan. De show start altijd met een bepaald gevoel. Maar ik merkte toen wel dat het publiek eerder wat kalm was. Ik zweep ze dan altijd wat op. Meestal lukt dat wel. Jammer genoeg niet altijd. Maar toen we er ‘Empty Hole’ speelden, ontstonden er wel twee circle pits links en rechts voor het podium. Het doet wel goed om te zien dat zoiets ook met recenter werk werkt. Mensen moeten op het einde van een show voelen wat voor een band we zijn.
België en Nederland worden echt wel verwend. Binnen enkele maanden zijn jullie er terug met de S.O.S WORLD TOUR. Zijn we de trouwste Life Of Agony fans?
Natuurlijk (lacht). We zijn helemaal klaar om voor onze trouwste fans te spelen. Die show in Sint-Niklaas waar jij het over had. Daar deed BillyBio het voorprogramma. Toen hij op het podium zijn ding deed, kwamen wij erbij om ‘Punishment’ te spelen. Later kwam hij dan eventjes bij ons op het podium en werd ‘Shades Of Grey’ gespeeld. In oktober willen we ook zo een toer doen met vrienden.
Laten we nu eventjes het verleden induiken. In 1995 speelden jullie voor een massaal publiek op het Dynamo Open Air Festival in Nederland. In een oud interview vertelde je dat je vlak voor het optreden van een wel heel dikke joint trok. Je ging het podium op en zweerde nooit meer te blowen vlak voor een show.
Ik kan me nog vaag zoiets herinneren. Het leek wel of ik eventjes op een andere planeet was. Maar dat optreden beschouwen we nog steeds als het beste ooit. Ik weet nog wel dat we van het podium kwamen, elkaar aankeken en maar een ding konden zeggen: wauw. De New York scene in Europa was echt aan het boomen. Bands als Dog Eat Dog, Biohazard, Type O Negative en Madball stonden toe aan de top. Al die bands waren enorm populair. Vooral in Europa. Er is nog steeds dat gevoel dat enkel in Europa merkbaar is. Daarom komen we er zo graag.
Ik hoop dat we nog heel wat jaren van Life Of Agony kunnen genieten. Bedankt voor je tijd. Als je nog een laatste woord als afscheid wil verkondigen, leef je uit.
Bedankt, maar ik ben enkel die gast uit Brooklyn die gitaar wil spelen en om de mensen geeft. In al die jaren ben ik nooit veranderd. Het klinkt misschien wat cliché maar bedankt aan al onze fans en de mensen die al die jarenlang bleven geloven in Life Of Agony. De band, de leden en Mina met haar nieuwe persoonlijkheid. We zijn vier gewone mensen die ervan houden om muziek te maken. We zullen dat nog lang blijven doen. Ik wil dan ook iedereen in Nederland, België en Europa bedanken voor de lange jaren steun!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.