King Buffalo heeft grote plannen en geeft ons met ‘The Burden Of Restlessness’ één van de door hen drie beloofde albums die ze dit jaar gaan uitbrengen. En ik geloof dat dat geen loze belofte is, want als je tijdens corona gefrustreerd, boos en rusteloos binnen zit en die gevoelens en emoties omzet in muziek dan kan het zijn dat je genoeg goed materiaal hebt om openbaar te maken. En man, ik mag het niet zeggen, maar wat ben ik blij dat deze bijzonder nare omstandigheden hebben geleid tot ‘The Burden Of Restlessness.’

Deze New Yorkse band is nog niet eens zo heel erg lang actief (ontstaan in 2013) maar heeft in die jaren wel echt een eigen stijl ontwikkeld. Iets waar ze op dit album ietsje van af stappen terwijl het toch duidelijk King Buffalo blijft. De basis…zijn bijzonder troosteloze teksten, en ik quote hier een paar zinnen die bij mij blijven hangen en ook enige herkenning teweegbrengen. “The remnants of empires past, too stubborn to die.” “Nothing’s changed at 35, still every night I dream a billion different ways for me to die.” “Every day I wake up on the floor. Another useless day like every other that’s gone before.” Is dit negativiteit? Allesbehalve. Als je dit soort gevoelens omzet in muziek dan krijg je heel interessante resultaten. Over deze basis gooit King Buffalo een slopende ritmesectie van strakke drums en een dreigende basgitaar polsslag, waarin herhaling niet uit de weg wordt gegaan.

Dat stonerachtige is bijzonder fijn en op zich al reden genoeg om dit eens op te zetten, maar telkens als de gitaar van zich laat horen, en dat is regelmatig, dan barst het allemaal open en valt ons een fijne dosis psychedelica ten deel. De kalme vocalen van Sean McVay, juist omdat ze zo rustig en eentonig zijn, versterken het gevoel van melancholie. En ook dat is weer enigszins een paradox, want de voortkabbelende, tokkelende muziek is op zich heel erg energiek. Al met al zou ik zeggen dat het label progressief hier niet misplaatst is. Oh, die vocalen, die zingen echt bijzonder poëtische passages die gelijk aanslaan op de verbeelding.

Het is niet altijd okay om bands te vergelijken met andere bands, maar ik denk dat het in dit geval nuttig is om te zeggen dat ‘The Burden Of Restlessness’ voor mij klinkt als een heel fijne, donkere versie van All Them Witches op steroïden. Dit is kunst en elk van deze zeven mooie nummers is een sonisch schilderij die je tijdens het luisteren in elk geval gehypnotiseerd houden zolang ze duren, maar eigenlijk veel langer doorgaan en nog dagenlang in je hoofd zullen zitten.