De opening van de avond is voor het Duitse Tenside, een band die mij nog niet bekend is. De muziek van het viertal doet een beetje denken aan As I Lay Dying en Parkway Drive, waarbij de sterke vocalen van zanger Daniel Kuhlemann en het goede gitaarwerk opvallen. Daar waar de muziek energiek is, is de aanwezigheid op het podium dat helaas niet. Statisch is het woord dat hier het beste past en dat is dan ook de respons die het viertal vanuit het publiek ten deel valt. Als Kuhlemann er een “Everyone moves on this, no one stands fucking still” eruit perst, kan ik dan ook een glimlach niet onderdrukken. Geen beweging in de zaal, en de beste man zelf komt ook niet van zijn vierkante meter. Als na nog een track een “Everyone come forward (nauwelijks beweging in de zaal) … this is a concert, not a funeral.” volgt, hoop ik dat de band voor een volgend concert toch echt even bij zichzelf ten rade gaat. Laat ik het maar positief aankleden: er valt op deze tour een hoop te zien en te leren qua podiumpresentatie voor het kwartet uit München.

Het vervolg van de avond is voor het Amerikaanse Revocation, of moet ik zeggen de David Davidson band? Het leidt geen enkele twijfel dat de man een begenadigd muzikant is, maar echt alles binnen de band lijkt om hem te draaien. David is degene die voorop het podium staat, de rest staat een stukje naar achteren en werkelijk elke solo neemt hij voor zijn rekening. Het zal een rolverdeling zijn waarbinnen iedereen in de band vast prima mee kan leven en het is eigenlijk niet aan mij hier een oordeel over te hebben, maar toch stoort het me. Als de band dan daarnaast er ook nog eens voor kiest om zes tracks (van de acht) op de set list van het nieuwe album ‘The Outer Ones’ te spelen, is bij mij de verwarring helemaal groot. En laat dat nou net een album zijn dat mij persoonlijk veel minder aanspreekt dat het vroege materiaal van de band. Er zijn echter genoeg mensen in de zaal die helemaal geen deel hebben aan mijn muggenzifterij en die volop genieten van de mannen uit Boston. Op mij maakt de band live wederom geen heel sterke indruk. En daar kan zelfs een ‘Dismantle The Dictator’ niets aan veranderen…

Waarom het podium betreden onder eigen klanken als je dat ook met de eerste vijfenveertig seconden van ‘The Final Countdown’ (Europe) kunt doen? Het hoe en waarom zal me eerlijk gezegd een zorg zijn; na de zoete klanken van het Zweedse combo, trapt Killswitch Engage de avond af met de openingstrack ‘Unleashed’ van het nieuwe album ‘Atonement’. Wat volgt is een mooie mix van nieuw en oud materiaal; er wordt een flinke doorsnede van de discografie gebracht. Van ‘My Last Serenade’ tot het nieuwe ‘As Sure As The Sun Will Rise’ trekken voorbij. Daarbij valt op dat het niet uitmaakt of een track splinternieuw is of al wat ouder: het merendeel van de zaal brult het luidkeels mee. ‘Rose Of Sharyn’, ‘My Curse’ en ‘The End Of Heartache’ blijken absolute publiekslievelingen te zijn. In elk geval van de jongen die naast me staat en de teksten genadeloos in mijn oor staat te brullen. Ik geniet van zijn enthousiasme, over zijn zangkwaliteiten en het gebrek aan deodorant zal ik maar geen uitspraken doen. De vocalen van Dutkiewicz komen niet altijd even fraai door, maar met een vocalist als Jesse Leach maal je daar niet om. Leach lijkt het prima naar zijn zin te hebben en loopt flink te dollen. Of iedereen daar even blij mee is? Voorafgaand aan ‘My Last Serenade’ krijgt iemand er met een dikke knipoog van langs. En Leach heeft er ook wel erg veel lol in dat velen in de zaal morgen weer naar het werk moeten en hij zelf een dagje vrij is, die hij in Amsterdam zal besteden. De band blijft ondertussen de één na de andere bekende track uit de kast trekken. De avond schiet er doorheen, waarbij voor mij ‘My Last Serenade’, ‘The Crownless King’ ‘The Signal Fire’ en ‘Strenght Of The Mind’ er bovenuit springen. Afgesloten wordt er met het haast gebruikelijk slotakkoord: ‘Holy Diver’. Stiekem ben ik best benieuwd hoeveel mensen in de zaal denken dat dit een track van Killswitch Engage zelf is. Het kan de pret niet drukken; de hoofdact van vanavond was erg overtuigend en daarmee kan  deze show de boeken in kan als een zeventig minuten durend feestje.