Tatiana Shmailyuk: “Ik ben nogal verslaafd aan zoetigheid en chocolade, maar als we als headliner tachtig minuten spelen, vergt dat zoveel energie dat het telt als een stevige calorieverbrander.”
Loon naar werken is een oud gezegde dat in België en Nederland al enkele honderden jaren gebruikt wordt. Als er een band dit waargemaakt heeft, is het wel het Oekraïense Jinjer. Vier albums en twee EP’s op acht jaar tijd is een aanvaardbaar aantal. Waar de band wel een indrukwekkend cijfer op kan kleven is het aantal shows ze ondertussen gespeeld hebben. In het voorjaar van 2020 verkenden ze alweer een nieuw continent en dat was Australië. De show in Melbourne werd opgenomen en verschijnt nu zowel op audio als op diverse beelddragers. Naar aanleiding van deze release, mocht ik eens digitaal samenzitten met frontvrouw Tatiana Shmailyuk (maar je mag Tati ook zeggen).
Koen de Waele Ι 07 november 2020
Wat ging er door je heen toen je de eerste voetstappen op Australische bodem zette?
Het is altijd een opluchting als je eindelijk kan vertrekken van een luchthaven en het land intrekt. Ik heb iets van “Fuck You vliegtuigen en drukke luchthavens”. Wat ik me vooral herinner is de warme lucht die op je heen viel. We vertrokken eind februari uit Oekraïne. Het was er koud, nat en snotterig. Met al die klimaatveranderingen sneeuwt het bij ons veel minder. Het zijn niet meer die winters van vroeger. Je kan het vergelijken met de rest van Europa zoals België en Nederland. Over Spanje kan ik niet meespreken, maar ik veronderstel dat het daar warmer is. Australië was echter zo een mooi land. En helemaal aan de andere kant van de aarde. Het is ondertussen al zo ver weg en lang geleden dat ik zelfs niet meer kan zeggen hoe laat we er toegekomen zijn. Het lijkt wel alsof het in een ander leven gebeurd is.
Kan je ‘Alive In Melbourne’ een beetje beschouwen als een beloning die jullie gekregen hebben door al die jaren zo hard te werken?
Zo zie ik het niet. Het is eerder dat we wilden tonen aan metalfans over de hele wereld die daar nog nooit een festival of show bezocht hebben, dat het daar ook normale metalfans zijn. Wie denkt dat Australiërs op hun handen rondlopen, is eraan voor de moeite (lacht). We wilden dat moment delen met de rest van de wereld.
Heel wat livealbums klinken overgeproduceerd en maken zich zelfs schuldig aan de beste opvoeringen van meerdere shows samen te brengen. Jullie klinken tenminste sterk, natuurlijk en erg realistisch. Het is alsof je midden in het publiek recht voor het podium staat.
Bedankt voor het compliment. Maar als ik je een geheim mag vertellen: ik heb er nog niet naar geluisterd of naar de video gekeken. Ik hou helemaal niet van live video’s en al zeker niet van Jinjer. Het is genoeg dat ik aanwezig ben en kan spelen Ik heb trouwens geen idee hoe een livealbum zou moeten klinken. Dat is iets voor de rest van de band. Zij weten alles over postproductie en die zaken. Ik vertrouw op hun oren en ogen dus laat me daar maar over gerust.
Hoe gek zijn ze daar in Australië?
Heel gek hoor. Het was de eerste keer dat we er speelden en al die fans kenden onze teksten van buiten. Het voelde eigenlijk als thuis of zelfs alsof we in Europa speelden. Dan pas besef je dat muziek mensen verenigd en als een groot organisme laat samenvloeien. Je kan het dus gerust vergelijken met optreden in Duitsland, België of Frankrijk.
Het album duurt iets meer als zeventig minuten. Heel de Jinjer crew ziet er best wel sportief uit. Hoe intens is het om zo een hele show te spelen?
Je mag het beschouwen als een stevige workout. Het probleem is het eten. Het is een dieet waar je soms geen tijd hebt om te eten of je bent te moe of er heersen te veel emoties of stress. Ik kan gewicht verliezen maar ik kan ook bijkomen op tour. Bij mij schommelt dat hevig. Ik ben nogal verslaafd aan zoetigheid en chocolade, maar als we als headliner tachtig minuten spelen, vergt dat zoveel energie dat het telt als een stevige calorieverbrander.
Voelt het anders aan als je weet dat een optreden wordt opgenomen. Was je nerveuzer?
Ik ben altijd nerveus. Zeker als het dan nog eens gefilmd wordt. Ik offer heel wat op om telkens weer een uitstekende prestatie neer te zetten en ben altijd supergeconcentreerd. Het is niet alleen zingen maar ook nog eens hoe je eruitziet en beweegt.
Je vervoegde Jinjer in 2012. Nu zijn we acht jaar later en vier albums verder. Had je ooit verwacht dat Jinjer zo een bekende naam in de metalscene ging worden?
Als je hard werkt, kan je er komen. Je mag echter niet naar de toekomst kijken maar naar de volgende stap. Je weet wat die volgende stap gaat zijn maar je mag niet proberen om de toekomst te voorspellen. Kijk maar naar de huidige pandemie. Niemand had een jaar geleden kunnen voorspellen dat die er zou komen. Sommige mensen gaan terug helemaal vanaf nul moeten beginnen. Wij hebben er altijd voor gekozen om hard te werken maar niet te ver voorop kijken. Doe wat je kan en neem kleine stapjes tegelijk.
Jullie maken niet alleen fijne muziek. Jinjer is ook nog een van de hardwerkende bands in de wereld. Ben je het soms niet moe om heel die tijd in een tourbus of hotel te slapen?
We zijn constant moe. Soms voelt het alsof twaalf uur slaap niet genoeg is. Die vermoeidheid en uitputting bouwen zich op in je lichaam. Je bent enkele maanden op tour en als je dan thuiskomt, slaap je drie dagen en is het alsof je in coma bent. Maar ik hou van slapen in een tourbus. Het zijn kleine en smalle plaatsen maar het voelt als een bed. Ik slaap trouwens beter in een tourbus als op hotel. Je moet telkens op zoek naar een nieuw hotel, kan er amper vier uur slapen want je moet in en terug uitpakken, opnieuw zoeken en reserveren. Een tourbus is een pak makkelijker.
Je woont op jezelf in Kiev. Ik weet dat je bandgenoot Eugene een vrouw en zoon heeft en die telkens hard mist. Hoe moeilijk is het om in Jinjer te spelen en een relatie of familie te hebben?
Heel hard. Ik ben het gewoon om op mezelf te leven. Voor mij is het niet zo pijnlijk. Maar we kijken wel uit naar de dagen dat we minder gaan touren en meer tijd te besteden aan onze geliefden of familie. Ik denk dat zoiets in de toekomst wel mogelijk is.
Binnen enkele maanden verschijnt een nieuwe videogame ‘Metal: Hellsinger’. Het gaat een beetje zoals de shooter ‘Doom’ maar nu moet je vuren op het ritme van de muziek. En bijzonder leuk is dat er heel wat bekende namen uit de metalwereld aan deelnemen zoals Matt Heafy en Alissa White Gluz. Maar ook jouw zang is er te horen.
Ik zat in quarantaine in Californië toen onze manager me een berichtje stuurde met de vraag of ik wilde meedoen aan de soundtrack voor een videogame. Ik twijfelde eerst want ik had nog nooit zoiets gedaan. Toen luisterde ik naar de muziek en kreeg de tekst in handen. Ik probeerde het te zingen en alles kwam er goed uit. Het was wel veel tekst maar ik hou wel van het nummer en kan niet wachten tot de fans en gamers het horen. Hopelijk proberen jullie het zeker eens uit.
Welke albums worden momenteel het meeste gedraaid door jou?
Makkelijk, helemaal niets. Mijn muziekspeler heeft al een lange tijd niet meer aangestaan. Met Jinjer sloten we op 15 maart 2020 het Heaven en Hell festival in Mexico af. Daarna reisde ik door naar Californië voor enkele weken vakantie. Toen ging alles in lockdown en zat ik er bijna zes maand in quarantaine. Toen mijn visum verliep, moest ik terugkeren naar Kiev. Nu geniet ik zoveel mogelijk van dagelijkse gesprekken met vrienden, soaps bekijken en koken. Het is vooral dat laatste waar ik van geniet. Eindelijk eens eten wat ik zelf gemaakt heb en lekker vindt en niet wat ik voorgeschoteld krijg.
Jinjer is vooral een tourband. Wat mis jij het meest als je zolang weg bent?
Mijn bed in Kiev. Dat slaapt zo heerlijk.
Neem jij een knuffel mee op tour?
Haha, nee hoor. Dat heb ik al lang achter mij gelaten. Mijn ouders hebben alles uit mijn kinderjaren opgeruimd en weggedaan. Best jammer want ik zou wel graag een souvenir uit mijn jeugd hebben. Een stukje speelgoed of T-shirt of zoiets.
Het aantal shows dat jullie ondertussen al gespeeld hebben is bijna ontelbaar. Wat was zowat de vreemdste plaats waar Jinjer ooit gespeeld heeft?
Dat waren er heel wat, maar ik heb dat ondertussen achter mij gelaten. Ik heb vooral slechte herinneringen uit onze beginjaren. Zo speelden we ooit eens in een vuile Roemeense tent voor drie man die dronken aan de bar zaten. Gelukkig hebben we die periode definitief achter ons gelaten. Maar ergens in 2019 speelden we wel enkele vreemde shows in Duitsland of Zwitserland. Het publiek zat neer aan een soort picknick tafels en mocht gedurende de show niet rechtstaan. Heel raar hoor.
