Kristian Niemann: “Misschien luisteren de meeste mensen tegenwoordig niet naar een volledig album meer, maar ik hou ervan om met iets te eindigen dat de mensen aanzet om op ‘replay’ te duwen. Hopelijk vat het einde van het album ongeveer samen waar je naar geluisterd hebt en laat dit een sterke indruk na.”
Wie epische traditionele doom metal een warm hart toedraagt – denk maar aan kanjers als Candlemass en Black Sabbath – kan niet langer om het Zweedse Sorcerer heen. Eerder bezorgden albums als ‘In The Shadow Of The Inverted Cross’ (2015) en ‘The Crowning Of The Fire King’ (2017) ons al waar kippenvel en daar is nu een derde knaller aan toegevoegd met ‘Lamenting Of The Innocent’. Het was een bijzonder lang en hartelijk gesprek dat we daarover hadden met gitarist Kristian Niemann!
Vera Matthijssens Ι 13 juni 2020
In 2017 kwam ‘The Crowning Of The Fire King’ uit en ik was verheugd om te merken dat het niet alleen bij mij in de jaarlijst eindigde. Kwamen de reacties en wat je ermee bereikt hebt een beetje tegemoet aan jullie verwachtingen?
Dat was echt een grote opluchting, want we zijn altijd heel zenuwachtig wanneer we een album uitbrengen, zeker als het vorige een succes was. Toen we ‘In The Shadow Of The Inverted Cross’ maakten, hadden we nog geen albums gemaakt, enkel twee demo’s, maar dat was twintig jaar eerder. Toen was er dus geen druk. We schreven gewoon het album en brachten het uit. Het werd enthousiast ontvangen. Toen dachten we: ‘Shit, nu wordt het menens’. Nu moeten we alles geven om nog beter te doen. ‘The Fire King’ was behoorlijk anders dan ‘The Shadow’, althans toch in onze optiek als insiders, omdat het trager en heftiger was. Ook niet zo gevarieerd als ‘The Shadow’. ‘The Fire King’ hield zich veel meer aan één tempo, overrompelend in zekere zin. Maar de meeste mensen vonden het heel goed en inderdaad, we waren erg blij met dit succes. We hebben een tiental shows gedaan, niet zo veel. Toen hadden we nog geen boekingskantoor, dat deden we grotendeels zelf. Goed, we waren wel bij Doomstar, maar we zijn ook een moeilijke band om te boeken. Al wat we gedaan hadden was een paar festivals. Nu hebben we wel een boekingsagentschap, maar nu is er natuurlijk weer corona dat dit verhindert, maar we hopen echt dat we volop op tournee kunnen gaan voor dit album zodra dit voorbij is.
Is Johnny Hagel nu nog in de band, want ik merk hier een nieuwe bassist…?
Wel, ik kan je geruststellen. Johnny Hagel maakt nog steeds deel uit van Sorcerer, maar hij is geen actief live lid meer. Hij schrijft – hij heeft een paar songs geschreven voor dit nieuwe album – en hij is erg betrokken bij de promotie en de richting die de band uitgaat. Hij is wel degelijk evenveel betrokken bij de band als eerder, maar niet als bandlid dat het podium opgaat. Hij maakt het goed, maar de reden waarom hij een stapje terugnam is dat hij nu een groot gezin heeft. Hij heeft minder tijd voor de band omdat hij moet instaan voor zijn familie en werken. Er kruipt heel wat tijd in oefenen met de band. Ik denk dat het een goede beslissing was voor hem. Justin (Biggs – nieuwe bassist – Vera) komt uit Canada en is nu getrouwd met één van de koorzangeressen van toen ik in Therion zat, Suvi Virtanen. Toen we in Canada toerden, werden ze verliefd en is hij naar Zweden verhuisd. Zo’n tien à elf jaar geleden moet dat geweest zijn. Ik kende hem dus al een poos, maar toen hadden we geen bassist nodig. Toen Johnny echter besloot om een stap terug te zetten, dacht ik aan hem omdat het een fijne gast is. En we hebben nu gemerkt dat hij ook een begaafd songschrijver is. Hij heeft echt puik materiaal geschreven voor dit nieuwe album en zelfs teksten. Hij is een erg creatief iemand en dat appreciëren we heel erg. We hebben hem terug gecontacteerd via Suvi.
In Zweden is iemand nieuw vinden nog steeds gemakkelijker dan hier, de metalgemeenschap is groot…
Dat komt door het slechte weer (lacht). Er zijn hier erg veel bands. Ik vermoed dat dit teruggaat naar de voorzieningen. Als je jong bent, word je al gestimuleerd om een instrument te leren bespelen voor een habbekrats aan vergoeding en daar maken echt heel veel mensen gebruik van. Het betreft niet alleen gitaar en drums, maar ook strijkinstrumenten en andere. Dat systeem bestaat nog steeds in afgeslankte vorm, want ik werk met kinderen als leraar. Bijna iedereen deed het destijds en dat heeft de basis gelegd voor heel wat muzikanten en bands.
Het album heeft de inquisitie en de heksenvervolgingen als thema, maar jullie hebben vroeger al eens een demo gemaakt die ‘The Inquisition’ heette en daarop speelde drummer Richard Evensand die nu teruggekeerd is op het oude nest. Toeval of niet?
Dat lijkt me toch eerder toeval. Toen we dit album schreven, waren we op zoek naar een concept. Het is niet altijd gemakkelijk om iets te vinden waarover je gaat schrijven. Anders, onze zanger, was een boek over de heksenjachten aan het lezen en ditmaal is hij echt veel dieper in die materie gedoken dan voorheen. Justin, die zoals ik al zei ook teksten geschreven heeft, was er ook erg in geïnteresseerd. Die twee hebben de klus geklaard en ze hebben er veel plezier aan beleefd. Natuurlijk is dit geen enorm origineel idee. Het is nog gedaan. Maar toch hadden we het gevoel dat dit echt bij deze songs past. Het is geen verhaal, maar de songs gaan allemaal over heksenvervolging. We kunnen dit echter ook op onze huidige tijd reflecteren, want er zijn nog genoeg mensen die vervolgd worden voor afwijkende ideeën.
Muzikaal wordt er met meer contrasten gewerkt, zoals het gebruik van enige grunts en keyboards…
Dat klopt. Wat de keyboards betreft; wij zijn allemaal fans van grootse, epische soundscapes en toetsen zijn een manier om dat te bereiken. We zijn ook met twee gitaristen en het is vrij zeldzaam dat beide gitaristen hetzelfde spelen. Gewoonlijk neemt een gitaar de heavy ritmes voor haar rekening en de andere gitarist speelt de melodie. We wisselen dat af. Als je er dan nog toetsen bijvoegt, creëer je heel wat atmosfeer. Dan klinkt het goed. Niet teveel keyboards, maar een goed evenwicht. Wat de grunts betreft, ook dat doet Justin. We ontdekten dat hij goed kan grunten toen we de song ‘Exorcise The Demon’ voor onze live set repeteerden. We waren daar zo enthousiast over dat we dit nu gebruikt hebben wanneer de song zich er toe leende. De meeste van onze riffs zijn vrij simpel, maar in het titelnummer klinkt het iets meer technisch en daar paste dit grunten goed bij. Dat is mijn favoriete song van dit album. En dan zijn er ook nog een beetje grunts in ‘The Hammer Of Witches’. Dat is een nieuw gegeven voor ons en waarom niet? We hebben het geprobeerd om te zien of we het goed vonden en we houden ervan.
Ik vind dat het gitaarspel op dit album soms zelfs bluesinvloeden heeft, of zie ik dat verkeerd?
Neen hoor, je hebt gelijk. Blues is tof! Zeker in de solo’s zit er soms een beetje blues. Wat mij betreft kan je nooit omheen de blues. Ik hou veel van blues, maar wij zijn natuurlijk B.B. King niet (lacht). Maar een beetje blues kan geen kwaad. Als je naar al de grote gitaristen luistert, zoals Uli Jon Roth, Yngwie Malmsteen, Michael Schenker, … zij hebben allemaal een goed gevoel voor blues en dat maakt hen nog beter.
Wat kan je vertellen over het opnameproces? Want jullie hebben de productie zelf gedaan, maar er zijn toch twee mensen die al drie albums lang er altijd bij zijn: Ronnie Björnström en Conny Welén…
Dit is nog geheim, maar we hebben een documentaire gemaakt over het opnameproces en die komt uit tegen de tijd dat de plaat uitkomt. We hebben de songs geschreven in het eerste deel van 2019. In feite zijn we er echt op 1 januari aan begonnen. Of neen, de tweede, want de eerste hadden we waarschijnlijk een kater (lacht). We hebben zes maanden lang geschreven en in juli gingen we de studio in. We namen de drums op en daarna de rest. Dat nam ook ongeveer zes maanden in beslag, met tussendoor enkele optredens zoals ProgPower in de VS. Dat ging behoorlijk vlot. We hebben dit natuurlijk al veel keren gedaan, niet alleen met Sorcerer, maar ook met andere bands. We zijn oud, weet je wel (grinnikt). We weten wat we willen en hoe we dat kunnen bereiken. Dat is geen probleem. We kunnen alleen met technische dingen of ziekte te maken krijgen. We werkten ons er doorheen tot alles klaar was en nu zijn we heel tevreden over het album. Het was moeilijk om het vorige album te evenaren, maar ik denk dat we daar toch wel in geslaagd zijn.
In het nummer ‘Deliverance’ horen we een vocale gastbijdrage van Johan Längquist van Candlemass. Hoe kwam dit tot stand? Kenden jullie hem al?
Anders heeft heel lang geleden in een band gezeten met zijn broer, toen ze 14 à 15 jaar waren. Via die weg leerde hij ook Johan kennen, die toen ook in Candlemass zat. Hun eerste album is uiteraard een mijlpaal. Ze zijn vrienden en in contact gebleven met elkaar al die jaren. Toen hij dan terug Candlemass vervoegde, vroegen we hem om ook eens een nummer bij ons te zingen. Johan is een super laidback figuur. Heel vriendelijk, super professioneel. Hij kwam gewoon naar de studio en zong en wij hebben dit allemaal op video, dus dat zal vroeg of laat ook gepubliceerd worden. Hij kwam langs, zong het nummer en het was meteen fantastisch. Natuurlijk had Anders op voorhand wel alles voor hem uitgeschreven. Nu is het heel moeilijk om ons die song voor te stellen zonder zijn stem. Het is perfect. Anders heeft de cleane hogere zang gedaan en Johan zingt de lagere, rasperige zang. Ieder de helft.
Hoe komt de Zweedse cellist Svante Henryson erbij betrokken?
Het is een heel bekende Zweedse cellospeler en hij is op veel platen te horen. Hij heeft zelfs een poosje bas gespeeld bij Yngwie Malmsteen, ten tijde van ‘Eclipse’ en ‘Fire & Ice’.
In ‘Dance With The Devil’ horen we koorzang in de trant van ‘The Devils Incubus’ van het vorige album. Kan je wat meer vertellen over de toevoeging van koorzang in de muziek van Sorcerer?
De koren zijn meestal het werk van Anders en Conny. Dat was gewoon ook iets wat we wilden inbrengen, zoals keyboards en gitaarharmonieën. We gebruiken dat wanneer het stuk in kwestie een bepaalde sfeer vraagt en in dit geval, met een onderwerp dat naar de kerk verwijst en haar misdrijven tegen de mensen, paste een mannenkoor perfect. Het brengt een zekere gewichtigheid en kracht bij, een zekere autoriteit. We willen dat zeker niet overmatig gebruiken, maar één of twee keer per album is te doen denk ik.
Ronnie Björnström en Conny Welén hebben een belangrijke functie achter de schermen bij Sorcerer. Kan je wat meer vertellen over hun bijdragen aan jullie muziek? Speelt Conny weer de keyboards?
Wel, Conny speelt enige keyboards en ik doe de rest. Ik zou zeggen dat het een 50/50 mix is, maar zeggen dat ik keyboards kan spelen is overdreven. Aangezien ik absoluut geen goede keyboardspeler ben, programmeer ik gewoonlijk de stukken en laat meestal de computer spelen. Dan ben ik zeker dat er niets misgaat (lacht). Verder doet Conny de zangopnamen en productie met Anders. Ze werken nu al decennia samen en dat is een fantastische connectie. Ze komen aandraven met de melodieën en zanglijnen en spelen ook een grote rol in het arrangeren van de songs. Ze krijgen demo’s van de rest van de band en verwerken dit, brengen kleine veranderingen aan en voegen gaandeweg de zang toe. Dat is de manier waarop we nu werken. We passen de arrangementen aan tot we allemaal tevreden zijn met het eindresultaat en deze manier van werken bevalt ons. Ronnie is diegene waarbij we terecht komen voor de mix en dat nu al voor drie albums en een EP. Hij heeft het nieuwe album ook gemastered en uiteraard is hij erg belangrijk voor onze sound. We hebben altijd een vrij strikt idee over hoe alles moet klinken en hij slaagt er altijd in om die sound vast te leggen. Hij is ook kalm, samenvattend en relaxed… juist het tegendeel van ons als we in dat stadium van de opnamen zitten. Hij is erg professioneel met een paar gouden oren en we vertrouwen volledig op zijn oordeel.
Wat kan je vertellen over het maken van de videoclips voor ‘The Hammer Of Witches’ en ‘Dance With The Devil’?
We werkten met Daniel Wahlström / Heavy Groove Media voor de clips. We hebben de band shots gefilmd op twee verschillende locaties. Eén daarvan was in de kille, klamme onderbuik van Stockholm waar het wemelt van de dode dieren en de andere locatie was een verlaten staalmijn een beetje meer naar het noorden. Daarna filmde Daniel de rest van het materiaal met ingehuurde acteurs op andere plaatsen. Ik ben persoonlijk geen grote liefhebber van het maken van videoclips, omdat het echt wel een saai en moeilijk proces kan zijn, met lange dagen om te filmen, maar Daniel maakte het zelfs leuk, ook al was het op die dagen echt koud. Net zoals Ronnie is hij een ervaren veteraan die weet wat hij doet, wat hij wilt en hoe dat te bereiken is. We boffen maar om met mensen zoals hij te werken.
‘Path To Perdition’ blijkt een erg episch hoogtepunt te zijn om het album af te ronden. Vertel je eens wat meer over die song?
Dit nummer werd geschreven door mij, Anders en Conny. Ik droeg de hoofdriff aan, geschreven toen ik thuiszat met mijn ziek dochtertje (zoals gedocumenteerd wordt in de komende The Making of ‘Lamenting Of The Innocent’ documentaire). Van daaruit is het geëvolueerd. Ik had in feite twee versies van deze song, één daarvan was veel vlugger, maar ik koos ervoor om de tragere versie verder uit te werken. We hebben aan veel verschillende versies en arrangementen gewerkt vooraleer het geworden is wat het nu is. Het refrein bijvoorbeeld was eerst helemaal anders. Het had zo’n vreemde patronen die niet echt bij de rest pasten, maar het was moeilijk voor mij om dat te schrappen. Ik had er lange tijd aan gewerkt en vond het prachtig, maar het paste gewoon niet bij deze song. Wel, soms moet ge toegeven en je lievelingen vermoorden… Eens dat het echte refrein tot stand kwam, is de rest vrij soepel en vlot verlopen. Ik voegde er de dubbele gitaarpartij tussen mij en Peter aan toe om extra sfeer toe te voegen tot het nummer losbarstte en eens dat we besloten hadden om het als laatste song op het album te zetten, voegde ik er het orgel outro aan toe. Ik bedacht dat dit een heel passend einde van de song en het album was. Misschien luisteren de meeste mensen tegenwoordig niet naar een volledig album meer, maar ik hou ervan om met iets te eindigen dat de mensen aanzet om op ‘replay’ te duwen. Hopelijk vat het einde van het album ongeveer samen waar je naar geluisterd hebt en laat dit een sterke indruk na.
Wie deed het artwork en kan je iets vertellen over de symboliek?
Een toffe, jonge gast die luistert naar de naam Dusan Markovic heeft dit verzorgd. Ik geloof dat we hem enkel de albumtitel en het algemene concept waar we aan werkten gegeven hebben en van daaruit gaven we hem de vrijheid. Eerst kwam hij aandraven met een schets waar we niet van hielden. Ik herinner me dat we het contrast tussen de beschuldigde vrouw en de Kerk groter wilden. De priester moest er veel meer ‘evil’ uitzien en dat moest beter in beeld komen. De tweede schets is wat je op het album ziet. Ditmaal had hij goed in beeld gebracht wat we voor ogen hadden en het past perfect bij de muziek. De symboliek is vrij duidelijk: de Kerk, dat zijn de slechteriken want zij beschuldigen een jonge vrouw van hekserij, een ‘misdaad’ waardoor ze later op de brandstapel belandt. Dat is geen superorigineel concept, maar het past bij de muziek en we schrijven nu eenmaal niet over Romeo en Juliette (lacht).
Ben jij een fan van vinyl, CD’s of digitaal?
Ik heb een hoop CD’s, meestal koop ik de CD of digitaal, maar tegenwoordig doe ik ook veel streamen, omdat dit zo handig is. In zekere zin doodt het de muziekbusiness, want je krijgt er niet veel geld voor, maar het is echt handig en je krijgt toegang tot zoveel meer muziek.
Hoe gaat het daar in Zweden, want jullie mogen alles normaal doen?
Ik ga in ieder geval niet naar buiten, zoveel is zeker. Ik ga werken, dat is alles. We kunnen alles doen, inderdaad, maar ik denk dat dit allemaal neerkomt op persoonlijke verantwoordelijkheden nemen. En dat gaat allemaal goed als het weer slecht is, maar deze week schijnt de zon en is het bijna 20° en heel wat plaatsen en bars lokken heel veel mensen. Hetgeen echt verontrustend is natuurlijk. De mensen nemen hun verantwoordelijkheid niet. Ze denken dat ze een biertje kunnen drinken met vrienden nu de zon schijnt en denken niet verder na en dat verontrust me. Echt dom.
Wat zijn de gevolgen voor Sorcerer van de Covid-19 pandemie?
Tot nu toe zijn er enkele concerten afgelast, maar dat is bijzonder jammer, want dat waren juist onze releaseparty’s voor het nieuwe album. We waren er ook heel erg op gebrand op terug op Rock Hard Festival in Gelsenkirschen te spelen, een plaats waar we in 2016 al optraden en echt van hielden. We waren ook geboekt om op Sweden Rock Festival te spelen en voor ons als Zweden, was dat een grote gebeurtenis. We hopen dat we nu volgend jaar op die festivals kunnen spelen.
Update: Nu is er voor elke song (behalve de intro) een videoclip te bekijken! Heerlijk!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.