Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

Chrigel Glanzmann: “Die erg oude mythes zijn nog steeds waardevol in ons moderne leven. Het betekent dat we als mensen ook niet veel veranderd zijn. Je kunt er nog steeds veel uit leren, wat uitzonderlijk is voor dingen die duizenden jaren geleden geschreven zijn. ”

Chrigel Glanzmann loodst zijn bont folk/death metal collectief als sinds 2002 door woelige wateren en weet na elke wisseling in de momenteel negen muzikanten tellende band sterker uit de strijd te komen. We konden al kennis maken met die vernieuwde bezetting op het akoestisch getinte ’Evocation II – Pantheon’ uit 2017, maar nu is datzelfde gezelschap ook toe aan het eerste metalen album met folk invloeden. Wees maar zeker dat ’Ategnatos’ weer een absoluut topalbum in het folk/pagan metal genre geworden is, gecomponeerd terwijl de hele band een plek afhuurde in de kunstuniversiteit in Zürich. En daar vertelt de gemoedelijke, maar gedecideerde bandleider ons maar al te graag het fijne van.

Door: Vera – 5 mei 2019

Het album is getiteld ‘Ategnatos’ en dat zou ‘wedergeboorte’ betekenen in het Oud Gallisch. Kan je daar wat dieper op ingaan?
In simpele woorden zou je kunnen stellen dat het een album is over Keltische mythologie. Dat is natuurlijk niet geheel nieuw voor ons. ‘Origins’ bijvoorbeeld ging ook over dit onderwerp. Toen benaderden we dat echter op een heel wetenschappelijke en geschiedkundige manier. Nu hebben we dat thema op een veel persoonlijker vlak benaderd. Natuurlijk betekent dit niet dat we nu minder historisch bezig waren. We doen altijd grondige research, dat weet je, maar het album gaat eerder in op allegorieën, parabels en archetypes van beelden uit de Keltische mythologie. Nu dan wel vanuit het oogpunt van ons modern hedendaags bestaan. We hebben dit niet alleen als onderwerp genomen voor het album, maar ook als beschouwing over ons leven als individu in deze wereld, op een persoonlijke wijze. In die zin was het een intense, spirituele ervaring. Het resultaat is dan het album geworden. In alle oude parabels en allegorieën uit de mythologie komt steeds het thema van wedergeboorte terug, van vernieuwing. Dat moet je niet linguïstisch opvatten. Niet als een eeuwigdurend leven. Eerder op een metaforische wijze, in de zin van de ervaringen die we opdoen in ons leven. Misschien een beetje in de zin van de filosofie van Jung. Kunst is een catharsis van uitingen en op een bepaalde manier sterf je een beetje, maar dan krijg je ook de kans op een nieuw begin. Zo kan je als individu beter worden van elke ervaring die je in je leven meemaakt, ook al is ze op het moment zelf erg pijnlijk.

In je persoonlijk leven zijn er ook momenten dat je een stap in het ongewisse moet doen om vooruit te komen en beter te worden om aldus stagnatie te voorkomen…
Dat is nu precies waarover die oude verhalen allemaal vertellen. Ze stellen je meermaals voor de keuze en dat is het interessante feit. Je hebt de keuze om een andere weg in te slaan met als risico dat je uiteindelijk, in metaforische zin, zult sterven, maar dat is ook de weg naar vernieuwing. Of je kunt blijven waar je bent omdat dit nu eenmaal gemakkelijker is, of uit een soort vrees voor het onbekende. Een nieuw pad inslaan vergt moed. Dit album werd een heel intense ervaring en het bracht ons veel verder in beschouwingen en mijmeringen dan we verwacht hadden. Eens dat je over die materie begint na te denken, kan je eindeloos bezig blijven. In die zin werd het album een erg persoonlijke aangelegenheid, maar ook erg sociaalkritisch. Dat was niet gepland. We hadden dit ook niet verwacht. Het kwam gewoon zo. Die erg oude mythes zijn nog steeds waardevol in ons moderne leven. Het betekent dat we als mensen ook niet veel veranderd zijn. Je kunt er nog steeds veel uit leren, wat uitzonderlijk is voor dingen die duizenden jaren geleden geschreven zijn. De geschriften hebben niets ingeboet aan betekenis en belang. De wijsheden zijn tijdloos. Dat klinkt magisch en fascinerend, maar ook een beetje angstaanjagend. Het toont niet alleen hoeveel waarheid en wijsheid die mythes bevatten, het toont ook de andere kant van de medaille, met andere woorden hoe weinig de mens bijgeleerd heeft in die duizenden jaren. Dat is dan weer eng om te beseffen.

Onze voorvaderen stonden ook veel meer open voor natuurlijke fenomenen dan wij, omdat ze minder afgeleid werden door moderne apparatuur….
Het is een beetje gedurfd om dat zo te stellen, maar ik vrees dat je gelijk hebt.

Zie je de muziek van Eluveitie dan als een manier om te ontsnappen aan de hedendaagse werkelijkheid of als een soort mentor om stand te houden in die hectische, moderne maatschappij?
Eigenlijk geen van beide. Voor mij is het in ieder geval geen manier om te ontsnappen, omdat ik niet denk dat op de vlucht gaan of ontsnappen iets positiefs is wanneer een probleem zich voordoet. Uiteindelijk is muziek maken gewoon uitdrukken wat we voelen. Wij zijn muzikanten en dat is onze passie. Zoals jij het stelt is het onze manier van expressie om weer te geven wat we van al die dingen vinden. Die aloude woorden en wijsheden delen met anderen is een nobel doel, maar het zou arrogant zijn om te denken dat we iemands leven daarmee gaan veranderen of beïnvloeden.

Er zijn enkele gastmuzikanten te vinden op ‘Ategnatos’. Eén van de opvallendste die ik niet meteen op een Eluveitie album verwachtte, is Randy Blythe van Lamb Of God. Hoe kom je aan die connectie?
We zijn al jaren goed bevriend met Lamb Of God. We hadden heel wat spontane invallen tijdens het maken van ‘Ategnatos’ en dit was er één van. Op een nacht – bijna ‘s morgens in feite – na een opnamedag zaten Jonas en ik in de keuken van de studio en discussieerden over de intro van de song ‘Worship’ dat erg filmisch is. We werkten al meer met de verteller Alexander Morton, een Schotse acteur. Ook nu is hij te horen in meerdere songs, maar ik vond zijn Schots accent hier niet passen. Waarom dat is, kan ik niet nader specificeren, het was eerder een intuïtief gevoel. Een Amerikaans accent echter, zou prima passen. Vandaar dat we Randy kozen. In het refrein zingen we beiden. Het was eerder een improvisatie, maar het was tof, dus behielden we het. Maar zijn hoofdbijdrage is de vertelstem in die track.

Wat kan je vertellen over het artwork? Heb jij dat weer gedaan?
Neen, het was een samenwerking met Travis Smith. Ik ken hem al een heel lange tijd. We werkten zelfs samen voor ‘Spirit’, ons debuutalbum in 2006. We wilden hem graag terug betrekken in ons werk. Toen we aan ‘Ategnatos’ begonnen te werken, werd het ons duidelijk dat we graag een mooi natuurlandschap op de cover zouden hebben, liever dan een tekening. Met het nemen van die beslissing was Travis Smith een prima optie. Hij is een meester in het omzetten van foto’s naar duistere kunst. Ik wou wel een landschap dat in zekere zin ook verwijst naar de tekstuele inhoud van het album. Vandaar dat ik bij deze foto beland ben. In feite was het al jaren geleden gefotografeerd, door Manuel Vargas Lepiz die al meer dan tien jaar onze bandfotografie verzorgt. Hij zwerft vaak door de Alpen en maakt daarbij magnifieke foto’s.

Jullie hebben onlangs weer tweemaal opgetreden tijdens de 70,000 Tons of Metal cruise, maar de cruise legt altijd ergens aan terwijl iedereen even van boord kan gaan. Waar was dat ditmaal en hoe hebben jullie die dag gespendeerd?
Het was erg duur (grinnikt). Neen, serieus. We stopten in Haïti. In de digibook editie van ‘Ategnatos’ was een fout geslopen en ik moest het artwork terug doorzenden naar Nuclear Blast. Ik had dit pas vernomen de dag voor we vertrokken. Het internet in het hotel was erg slecht. Ik heb verscheidene keren geprobeerd om te verzenden, maar het lukte niet. Op het schip zelf is geen echt internet, want dan ben je in open zee. De enige manier om internet te hebben is op een tablet en dat is wel héél traag. Heel de dag in Haïti heb ik dus op een bank gezeten om het artwork op te laden met mijn telefoon, nadat ik een duur internationaal pakket had moeten aanschaffen om toch maar iets te kunnen doorzenden. Best origineel wat ik deed tijdens onze vrije dag in Haïti dus.

Wat zijn de tourplannen?
Het is een beetje anders ditmaal. Normaal geef je een album uit en ga je daarna op tournee. Ditmaal echter zijn we al beginnen touren voor de release van ‘Ategnatos’, te beginnen met bovenvermelde 70,000 Tons of Metal cruise. We hebben daar een exclusieve album releaseshow gedaan, vlak daarna gevolgd door het eerste deel van de ‘Ategnatos’ tour en dat was in Centraal en Zuid Amerika. We hebben nu ongeveer een maand vrijaf en de volgende trip gaat naar Australië, China en Japan.  Na de zomerfestivals in Europa gaan we naar Noord Amerika en Canada. Daarna hebben we twee weken vrij en vervolgens starten we een uitgebreide Europese tour die loopt tot midden december. We zullen ons dus niet vervelen dit jaar, maar ik kijk er naar uit om het nieuwe materiaal in heel de wereld bekend te maken.

Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.