Als ik één jaargetijde haat, is het wel de herfst. Het wordt een pak kouder, dat terrasje ’s avonds mag je vergeten en het is een periode dat er meer regen valt dan de rest van het jaar. Het ergste is nog het feit dat ik afscheid moet nemen van short, teenslippers en je niet langer met een lekker vettig metal T-shirt kan flaneren. Eén lichtpuntje is de release van albums die de melancholie van de herfst kunnen samenvatten en me zelfs een beetje doen ontroeren. ‘Diversum’ van het Noorse In The Woods mag daar gerust aan toegevoegd worden. De band bracht in de jaren negentig heel wat mensen in extase met hun exclusieve benadering van pagan black metal met talloze progressieve invloeden. Door de jaren heen was het bij In The Woods een komen en gaan van bandleden maar de bezetting van 2022 is alleszins een topper. Daar zorgt vooral nieuwe zanger Bernt Fjellestad (ex-Haunted Hollow, ex-Scornbath, ex-Transform, ex-Susperia, ex-Guardians of Time, ex-Rules of Engagement) voor. De man heeft het talent om over een uitgebreid stemgeluid te beschikken. Soms progressief en catchy, dan hoor je een heldere zang die het prima zou doen in de new wave en gothic scene en hij kan nog eens lekker brullen, grunten en schreeuwen ook.

Met opener ‘The Coward’s Way’ hoor je direct wat de band tegenwoordig allemaal kan verwezenlijken op muzikaal gebied. Het begint zacht en sfeervol waar tokkelende gitaren met een vleugje keyboard een melancholisch gevoel opwekken om dan eventjes een boze toets van black metal te laten horen. Het volgende ‘Moments’ is met zijn vier minuten durende speeltijd het kortste nummer dat alweer begint met aanlokkelijke zang die stilaan steviger wordt. Men schakelt over naar dreigende gitaren met een pratende stem ertussen om vervolgens een tot in het detail uitgekiend en afgewerkt refrein te laten horen. Die afwisseling tussen heldere zangpartijen met black metal blijft het hele album door. Dat zorgt ervoor dat In The Woods op zich niet hard en gemeen klinkt maar ook geen band voor watjes is. Dat zangtalent van Bernt komt volledig tot uiting in het langere ‘the Malevolent God’ waar je zo maar eentjes drie verschillende zangers aan het werk lijkt te horen. Elk nummer heeft zijn eigen verhaal en inbreng en tot het einde toe is het puur genieten. Je zou door ‘Diversum’ bijna verlangen naar de herfst met al zijn grillige facetten om lekker warm thuis voor de kachel te zitten met een mok dampende koffie bij je. In The Woods is honderd procent puur genieten van soms melancholische, soms pure en soms stevige muziek.