In recensies tegenwoordig overheerst altijd de vergelijking met andere albums uit het oeuvre van de betreffende band. Er is geen groei, men wordt te commercieel, te slap, te stevig en het nieuwe album kan niet tippen aan het eerdere werk. Bla bla bla. In principe zou het motto moeten zijn: als iets goed is, moet je er niet aan gaan lopen knutselen. En om dat motto kracht bij te zetten verwelkomen we de Amrikaanse band Immolation. Zij maken al vanaf hun debuutalbum ‘Dawn Of Possession’ uit 1991 eigenlijk dezelfde soort death metal, met net genoeg variatie om het interessant te houden voor henzelf en voor de luisteraar. Maar de rode lijn is al 30 jaar hetzelfde. Typische slepende gitaarriffs, pakkend en vaak tegendraads drumwerk en het karakteristieke gitaarwerk van Robert Vigna overgoten met de evenzeer karakteristieke diepe grafstem van Ross Dolan.

Op het nieuwe album ‘Acts Of God’ zijn alle ingrediënten weer aanwezig, dus is er (gelukkig) niets nieuws onder de zon. Als je vaandeldrager bent van de New Yorkse death metalscene (samen met Incantation en Suffocation), dan moet je ook niet anders willen, dan doen waar je goed in bent. Sterker nog, dan moet het bij wet verboden zijn. En dus doen de heren wederom datgene waar ze goed in zijn. Ze hadden schoenmaker moeten worden. Songs die lekker in elkaar zitten met altijd die dreiging die in je hoofd kruipt en daar lang blijft zitten. Altijd die lekkere groove die je in beweging brengt, of je wilt of niet. Is er nu dan echt helemaal niets anders ? Ook niet een klein beetje ? Jawel, volgens mij hebben ze de gitaren iets lager gestemd, waardoor het allemaal iets minder zweverig klinkt en je daardoor iets vaker een stomp voor je muil krijgt (figuurlijk dan). Al dit prachtige death metal geweld verdient zoals altijd weer een goed cijfer, bovengemiddeld ook maar wel met ruimte om toch nog die ene grote stap in de ontwikkeling te maken en dan te stoppen op je absolute hoogtepunt. Als dit soort albums maar de ondergrens blijft.