Howlin’ Sun gaat heerlijk verder op de ingeslagen weg van hun door mij zeer gewaardeerde debuut. Hierbij werden door mij al vergelijkingen met Cream en MC5 alsmede het meer recente Magnolia gemaakt. Het is met dit nieuwe album van Howlin’ Sun weer een feestje voor liefhebbers van “de goede oude tijd”. Enigszins dwarse blues gebaseerde boogie rock die kan doen denken aan de expressie van Black Crowes met heerlijke Led Zeppelin hooks en energieke MC5 benadering, zo zou je de opener ‘Maxime’ kunnen omschrijven.  Op een of andere manier komt daarna direct een tekst van (alweer) Led Zepplin (‘In The Days Of My Youth’) in me op bij de eerste tonen van de tweede track ‘Let’s Go Steady’. Het dreinende (Sweet) ‘Jayne’ heeft een passende Lou Reed sluier (met knipoog), over het meeslepende verloop van het, op een lekkere manier, lijzige nummer. Het directe ‘Be Mine’ heeft dan weer die garage attitude van bijvoorbeeld MC5 gecombineerd met Stooges drive terwijl het rustige blue-grass ‘Bittersweet Morning Sun’ een geweldige expressie a la Kevin Coyne heeft. De associaties gaan allemaal rechtstreeks naar de grote jongens uit deze dagen van weleer; en dat is helemaal terecht! Soms heb je zo’n band waarbij de muziek helemaal klopt en waarbij je ook direct geloofd dat alles uit de tenen komt; Howlin’ Sun is zo’n band. Volgens de info is het allemaal zoveel mogelijk live ingespeeld, en dat is ook te merken. Hopelijk komen ze een keer onze kant op, want dit lijkt me heel erg lekker om een keer echt live in een zaal mee te maken.