We weten al langer dat de muzikanten van Paradise Lost niet voor één gat te vangen zijn. Naast de stevige reputatie van hun hoofdband – in de jaren negentig opkomende als één van de drie echelons va doom/gothic/death metal – heeft gitarist Greg Mackintosh ook albums uitgebracht met Vallenfyre en Strigoi, terwijl zanger Nick Holmes zijn ruwste strot boven haalt in Bloodbath. Nu is er nog een andere zijde van het muzikale spectrum van de heren en dat is in feite niet nieuw.

Het nieuwe project van beide Engelsen heet Host en dat refereert uiteraard naar het Paradise Lost album dat in 1999 uitkwam. Het was hun meest elektronische gothic plaat met Depeche Mode als inspiratiebron, al was die invloed op ‘One Second’ ook al hoorbaar. Nu Paradise Lost de laatste jaren terug veel donkerder en zwaarder van stijl geworden is, besloot men het project Host te starten om de andere stijl te bezigen. Greg noemt het in ons interview tragische popsongs en beter kunnen we dat niet omschrijven. Het is een ode aan hun jeugd en de clubs waar de heren uitgingen in de jaren tachtig en negentig. De muziek kan omschreven worden als new wave, vlotte maar donkere popsongs met een eerie randje. En in feite doen ze dat subliem. Ook als je van Sister Of Mercy of The Cure houdt, zal dit aanstekelijk in je oren klinken.

Nick Holmes wordt beter en beter in het gebruik van zijn cleane, warme stem. En natuurlijk blijft Greg een supergitarist die met veel gevoel speelt, zodat de solo’s op dit album erg sensitief en intens zijn. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dit geen gitaargericht album is. Neen, piano, synthesizers, ambient percussie en elektronica bepaalt meestal de sfeer. Greg heeft alle instrumenten ingespeeld, behalve op drie songs is er echte drums te horen van producer Jaime Gomez Arellano en her en her wat viool. Negen (vandaar de titel) eigen songs en een cover van A Flock Of Seaguls (‘I Ran’) vormen een homogeen geheel dat lekker weg luistert. De akoestische gitaren en later de solo zijn erg knap in ‘Wretched Soul’, ‘Tomorrow’s Sky’ zit al dagen in mijn hoofd, terwijl ‘Divine Emotion’ start als piano ballad maar daarna vrij dramatisch wordt. Een andere single is het eveneens heel catchy ‘Hiding From Tomorrow’, ook een hitsong die zo de charts in kan. Basgitaar is prominent aanwezig in het new wave anthem ‘My Only Escape’, maar ‘Inquisition’ is dan weer traag slepend en atmosferisch. De zang van Nick is op dit album bijzonder beklijvend en zijn (fatalistische) kernzinnen galmen gegarandeerd na in je hoofd na enkele luisterbeurten. Hoezeer we destijds ook in een boog omheen het album ‘Host’ gelopen zijn, nu weet dit ons op velerlei manieren te charmeren. Een aanrader voor open-minded metal fans dus, want ditmaal zijn we niet naar een Paradise Lost album aan het luisteren, maar heeft dit nieuwe project Host vast en zeker bestaansrecht.