Napalm Death is toch wel één van de publiekstrekkers lijkt me. Persoonlijk ben ik niet tot in details bekend met hun repertoire, maar heb ze wel eens eerder live bekeken. De heftige grindcore van deze band vind ik heel knap uitgevoerd, en de energieke performance kan ik als zeer onderhoudend ervaren, maar ik moet er wel voor in de stemming zijn. Of die stemming was niet optimaal voor deze muziek, of het geluid was echt, zoals het bij mij binnen kwam, beslist niet optimaal. Ja, optimaal hard qua volume, dat wil wel in deze galmbak, maar volgens mij zag ik om me heen toch verschillende mensen dit muzikale geweld enigszins apathisch over zich heen laten komen. Nu stond ik ook een beetje op afstand, en zag dat tot zeker halverwege de goed gevulde hal eigenlijk alleen maar een heel enthousiast publiek. Het super-Engelse accent van de frontman in zijn praatjes tussendoor, evenals de zeer sociale boodschappen, kon ik zeker ook waarderen. Na een kwartiertje werd het echter toch tijd voor een hapje eten.

De herrijzenis van John Coffey kan reeds als zeer succesvol worden beschouwd. Al weer een aantal grotere festivals zijn door de come-back van de band onveilig gemaakt, dus de Helldorado Lion hal kan helemaal op zijn kop gezet worden. Dat is precies wat de band doet. Met nummers als ‘Steam Waltz’ en ‘Broke Neck’ aan het begin van de set, kan het feestje losbarsten. Het publiek wordt helemaal bespeeld; niet beginnen met spelen, voordat er minimaal vijf personen al crowdsurfend naar het podium gekomen zijn, naast de “gewone” pits, de hal in tweeën delen en links en rechts elkaar tegen elkaar laten botsen, grote ronddraaiende mensenmassa’s organiseren, het lukt ze allemaal. Zanger David Achter de Molen is zelf ook regelmatig tussen het publiek te vinden en gitarist Christoffer van Teijlingen gaat al spelend en crowdsurfend over het publiek. De uitermate energieke hardcore/punkrock/screamo is ook wel heel erg geschikt voor deze taferelen. Op het podium staat de hele tijd een heel hard werkende band, die strak speelt, zelf ook heel veel lol heeft, en ondertussen ook het podium aardig verbouwt; boxen worden opgestapeld om bovenop te klimmen en het hele drumstel-podium wordt (op wieltjes, terwijl de drummer stug doorgaat) zijdelings, vooraan op het podium geduwd. Een andere kant van deze mannen komt tijdens de show trouwens ook naar voren; net als eerder bij Napalm Death, toont de band een heel (politiek) betrokken gezicht, met in deze tijd toch bijna gewaagde uitspraken over “dat zootje in het Catshuis”. Heel toepasselijk (“Why don’t you people go home”) stond ‘Heart Of A Traitor’ mooi aan het eind van de setlist. Wel jammer dat Zeke tegelijkertijd stond geprogrammeerd, maar ja, je kan niet alles hebben.