Daar is ie weer, Oliver Hartmann, met een nieuw album van de band die rondom heen geformeerd is en die ook zijn naam draagt: Hartmann. De ervaren Duitse zanger/gitarist ken je misschien nog als de zanger van At Vance, maar wellicht nog eerder van zijn (vocale) bijdragen voor Avantasia. En als dat zo is, weet je ook dat deze man garant staat voor kwaliteit. Niet alleen kan hij prima gitaar spelen; het is vooral zijn klassieke (heavy) rock stem die zorgt dat de muziek van Hartmann altijd goed en verzorgd klinkt. Dat hoor je ook op deze nieuwe release. Alhoewel, nieuw? Omdat de band vijftien jaar bestaat wordt dit album ’15 Pearls And Gems’ uitgebracht.

En op deze schijf vind je vijf nieuwe nummers terug, vijf covers en evenzovele live opnamen. De eigen nummers klinken stuk voor stuk prima. Echt opvallen doen ze ook niet, daarvoor is het compositorisch wat te mager, maar ze klinken allemaal goed en worden lekker losjes uitgevoerd. Opener ‘Can’t Stop The Rain’ is lekker, ‘Walking On A Thin Line’ stelt niet veel voor, ‘How Does It Feel’ is een prima powerballad, ‘You Will Make It’ is een sterke compositie met fraaie vocalen en dito gitaarwerk. Het beste nieuwe nummer is ‘Glow’, waarin Hartmann tot grote hoogte stijgt. Natuurlijk horen we ook hier weer de invloeden van David Coverdale (of een Jorn Lande) terug in de geweldige stem van de Duitser.

Vervolgens krijgen we een vijftal – best originele – covers voorgeschoteld. Wat te denken van de Pia Zadora & Jermaine Jackson hit ‘When The Rain Begins To Fall’, waarin de vrouwelijke vocalen worden verzorgd door ene Ina Morgan. Dat doet ze overtuigend maar ook de gitaren van Hartmann en zijn kompaan Mario Reck klinken hier erg vet. Ook ‘Street Cafe’ van Icehouse – wat op zich al een fantastisch nummer is – wordt mooi in een heavy rock versie gegoten. Dichter bij het origineel blijft men met Alanis Morissette’s ‘Uninvited’, maar dat kan ook makkelijk, want dat nummer barst al van de bombast. Hier kun je ook goed horen dat Hartmann een zanger van de buitencategorie is, zowel qua techniek als qua warmte. Billy Joel wordt geëerd in een fijne uitvoering van het uptempo ‘I Go To Extremes’ en tenslotte vindt Hartmann middels ‘Fire And Water’ (The Free) een track die uitstekend past bij zijn klankkleur.

Het live gedeelte van dit album start met ‘The Sun’s Still Risin’ (waarvan de riff en de melodie sterk doen denken aan King’s X) en hier kun je horen dat de band ook live weet te overtuigen. Minder tot de verbeelding spreekt het uptempo niemendalletje ‘What If I’ wat wordt gevolgd door het sterke ‘Don’t Give Up Your Dream’ (hallo Whitesnake). Tijdens het erg fijne ‘Brothers’ wordt hij vocaal bijgestaan door Avantasia en Edguy mastermind Tobias Sammet; beide heren gaan lekker los in dit mooi opgebouwde nummer. Het album wordt afgesloten met het oudje van het eerste album, ‘Out In The Cold’.

Ja, een leuke release derhalve. Nieuw materiaal, verrassende covers en uitstekend opgenomen live materiaal. Dit album kan derhalve uitstekend dienst doen als kennismaking met deze getalenteerde Duitse muzikant.