Moet een band nu doorgaan of zichzelf opheffen als de oprichter en het gezicht van de band er niet meer is? Dat moet zo’n beetje de vraag zijn geweest die de overgebleven leden van de psychedelische progrockband Gong zichzelf na het overlijden van Daevid Allen in 2015 moesten stellen. De man was bijna 50 jaar het boegbeeld van deze unieke band die op een onnavolgbare wijze de ingewikkelde progressieve muziek van de zogenoemde Canterbury scene wist te koppelen aan de wat frivolere psychedelische spacerock. Allen dicteerde vanaf zijn ziekbed het antwoord: hij wilde dat Gong verder zou gaan met gitarist Kavus Torabi als nieuwe leider. En zo geschiedde het. Het eerste post-Allen album heette enigszins morbide ‘Rejoice! I’m Dead’ en bevatte nog de laatste songs waaraan Daevid Allen had meegewerkt. Nu, drie jaar later, is er het eerste album waaraan Daevid Allen geen medewerking meer aan verleende (logischerwijs). Alleen als inspiratiebron is hij nog prominent aanwezig.

Kavus Torabi geeft aan dat ‘The Universe Also Collapses’ gezien moet worden als een poging het ultieme psychedelische album te maken. Muziek die niet alleen psychedelische genoemd wordt maar die je echt het gevoel geeft high te zijn. In die zin is de opzet bijzonder geslaagd. Zoals bij zijn vorige albums met Gong neemt Torabi zijn bagage als voormalig lid van de legendarische progressieve hoempapunk band Cardiacs ook nu weer mee. Of het nu in het ruim twintig ‘Forever Reoccurring’ of in de andere drie nummers is, de muziek stuitert vrolijk alle kanten op, met steeds een prominente rol voor de blazers. In het bijna poppy slotnummer ‘The Elemental’ wordt nog een subtiele maar duidelijke hint gegeven voor iedereen die Gong nog altijd als de band van Daevid Allen beschouwt. Stop met kijken naar het verleden. Stop overigens ook met het kijken naar de toekomst overigens: “Remember, there is only now!”. Dat gaan we doen. We gaan nu genieten van een prima album van Gong. Een band uit 2019. Niets meer en niets minder dan dat.