Na een korte (fijn!) pauze is het vanaf 21.10 uur vervolgens tijd voor Glenn Hughes en zijn muzikale kompanen. Gitarist van dienst is zijn trouwe Zweedse vriend Soren Andersen en als die inzet met de riff van ‘Soul Mover’ wordt iedereen direct blij van enthousiasme. Wat een smeuïge, soulvolle riff is dat toch! Wanneer Hughes dan de eerste woorden van dat eerste nummer zingt (‘I Guess You Heard The News Today’) wordt meteen duidelijk dat zijn stem nog steeds fantastisch is. Hij is gezegend met een vrij hoog stemgeluid, waar een kleine rasp opzit maar die vooral wordt gekenmerkt door een ongelooflijke hoeveelheid soul, die je normaliter alleen aantreft bij donkere mannen. Hughes behoort tot het illustere gezelschap witte mannen die ook soul in hun stem hebben en dat ook nog eens (kunnen) combineren met power. Mensen als Paul Rodgers, Frankie Miller en Steve Marriott, om er maar een paar te noemen, die hebben dat ook. Het is voor de luisteraar fijn om naar te luisteren, zeker in combinatie met een instrumentatie die op organische wijze rock en soul laat versmelten.

We krijgen dus nummers te horen van zijn eerste band tot en met songs van zijn onlangs verschenen nieuwe studio album ‘Chosen’. Wat is het fijn om de tijdloze muziek van Trapeze nu ook live te horen, uitgevoerd door de man die de songs schreef. Nummers als ‘Medusa’, ‘Way Back To The Bone’ en ‘Coast To Coast’ (een prachtige, breekbare akoestische uitvoering als eerste toegift) hebben de tand des tijds probleemloos overleeft en klinken nu nog als een klok. Het zijn knap geconstrueerde composities die zowel in stijl als in uitvoering veel ruimte voor interpretatie geven. Ook werk van Black Country Communion (lekker stuwende tracks als ‘One Last Soul’ en ‘Stay Free’) en het project Hughes/Thrall (met gitarist Pat Thrall) komen vanavond voorbij. Er is een rode lijn te ontdekken in al dat songmateriaal. Het is altijd doorspekt met soul, met een stuwende groove, met bluesy lickjes en met heel veel melodie: Hughes heeft dan ook een kenmerkende manier van songs schrijven.

De drie muzikanten op het podium zetten een geweldig geluid neer. De heren beheersen hun instrumenten tot in de perfectie. Dat maakt ook dat alles heel soepel verloopt en dat het nauwelijks moeite lijkt te kosten. Gitarist Soren Andersen werd al vaker geroemd om zijn inventieve spel. Hij speelt ingetogen, geen noot te veel, maar elke gespeelde noot is raak. Hij verzandt nergens in een notenbrij of in oeverloos gepiel of gefreak; nee, Andersen gedijt het beste op de achtergrond waar hij heerlijke riffs, licks en solo’s over het publiek heen strooit. Ook drummer Ashley Sheehan laat zich van zijn beste kant zien. Ook hij weet zijn plek – deze show draait natuurlijk primair om Hughes – maar door zijn zeer interessante spel weet hij verschillende keren toch de aandacht van de muziekkenners te trekken. Vooral de manier waarop hij zijn triolen slaat is van grote klasse. Tja, en Hughes? Naast het feit dat zijn zang nog steeds van uitzonderlijk hoog niveau is, blijkt ook maar weer eens wat voor een geweldenaar hij op de bass gitaar is. De manier waarop hij de ruimtes invult wanneer Andersen soleert, of de manier waarop hij sommige riffs ondersteunt: het is werkelijk fantastisch.

Een avond Glenn Hughes in De Muziekgieterij in Maastricht is een heerlijke avond voor de liefhebber van klassieke heavy rock van het allerhoogste niveau.