Ik ga met deze review geen vrienden maken bij de Girlschool fanclub verwacht ik. Ik vraag me werkelijk af wie er nog op een nieuw album van Girlschool zit te wachten. De hoogtijdagen van deze band liggen inmiddels 43 (!) jaar achter ons. Uit de titel van deze, inmiddels veertiende, Girlschool plaat valt op te maken dat ze inmiddels 45 jaar bestaan.

Twee oerleden vinden we nog terug in de line-up: Kim McAuliffe (zang/gitaar, inmiddels 64) en Denise Dufort (drums, half jaartje ouder). Kelly Johnson (gitaar) overleed in 2007 en oorspronkelijke bassiste Enid Williams is al een aantal jaren uit het Girlschool kamp verdwenen. Op gitaar vinden we tegenwoordig Jackie Chambers en op bas Tracey Lamb (Rock Godess).

Voor de sound maakt het allemaal niet uit. Girlschool maakt nog steeds simpele maar erg flauwe garagerock. In de jaren ‘ 80 waren ze nog gevaarlijk, zeker wanneer ze op pad waren met hun drinkebroers van Motörhead. Inmiddels zijn de dames veranderd in rockende oma’s met (McAuliffe) of zonder (Dufort) tanden. Voor de dames zelf is het hartstikke leuk dat ze nog muziek kunnen maken samen. Maar een volledig album releasen had nou ook weer niet nodig geweest, ondanks dat Kim nog best kan zingen en vooral Chamberseen prima muzikante is.

Na een aantal middelmatige nummers met dito refreinen sluit het album af met de totaal overbodige Motörhead cover ‘Born To Raise Hell’ waarop Biff (Saxon) en Duff McKagan (Guns ‘n’ Roses) een gastrol vervullen. Die laatste hoor ik overigens niet.

Nee, ik zet de ‘St. Valentine’s Day Massacre’ EP van Girschool en Motörhead nog maar eens op, dat lijkt me beter. Wanneer snappen (hardrock-)muzikanten nou eens dat er een tijd van komen is, maar ook een tijd van gaan? Een nalatenschap hooghouden (en die hebben ze best!) doe je in ieder geval niet met het uitbrengen van matige albums en blijven doen alsof je twintig bent.