Foghat. Als dat geen classic rock is, dan is niets classic rock. Een band met een staat van dienst waar je u tegen zegt en uiteraard met een aantal klassieke tracks op haar naam. Want wie kent songs als ‘Slow Ride’ niet? Of ‘Fool For The City’? Inderdaad, die kennen we dus allemaal. Voor wie Foghat niet kent: de band speelt classic rock, met een behoorlijke dosis blues maar ook met de nodige southern rock invloeden. Vroeger stond de band onder leiding van de legendarische Dave Peverett (Lonesome Dave); de laatste jaren is de charismatische Charlie Huhn de frontman. En dat doet hij met verve.

Er ligt nu een re-release voor mijn neus van het album ‘Last Train Home’, een album dat uitkwam in 2010. Juist ja, u leest het goed, 2010. Dat is nog niet zo gek lang geleden. Zeker niet als je bedenkt dat de band haar eerste album uitbracht in 1971. Waarom dan nu al een re-release van dit album? God mag het weten. Maar die weet het vast ook niet. Nou, ik hou het dan ook heel kort: ‘Last Train Home’ is een vrij standaard Foghat album. Het album is gevuld met de nodige blues –en boogienummers, met veel slide gitaarwerk en met sterke vocalen van Huhn. Er staat geen enkel slecht nummer op deze schijf maar er zijn eigenlijk ook geen songs die er positief uitspringen. Of het moet het lekker vlotte titelnummer zijn met heerlijke slideriffs, het heerlijk ouderwets klinkende ‘Louisiana Blues’ of het vlotte boogiewoogie instrumentaaltje ‘495 Boogie’. Er staan nog een paar extra nummers staan op (met als gast ene Eddie Kirkland) maar die hebben verder weinig toegevoegde waarde. Kortom: lekker album, niks mis mee. Maar waarom een re-release? Ik zou het niet kunnen veklaren.